ՄԵՐ ՃԱՄՓԱՆ

Որքա՜ն լույսեր մարեց նոր հավատքն այս օտար,
Որքա՜ն գանձեր թաղեց Հայ հանճարեղ մտքի,
Եվ պատմության կրծքին վերջին քսանդարյա,
Հայ արյունով կնքեց հաստատումն իր մտքի:

… Ու վիճակվեց ճամփան այսպես խաբված անցնել,
Զոհած Արևը հուր մոմի լույսին տկար,
Ու մոռացած բոլոր խորհուրդները խորին,
Անթեղեցինք Գենի թռիչքները հանճար:
Մեր հանճարեղ մտքի խորաններում լուսե,
Որքա՞ն թռիչք արդյոք խեղդամահվեց – մնաց,
Եվ անտեղյակ այսպես օտարների դավին,
Գլորվեցինք անդունդ ու կանչեցինք «Աստված»:

Այդ ո՞ր Աստվածն արդյոք պիտի խղճար ազգիս,
Այդ ո՞ր Աստվածն արդյոք փրկության դուռ բանար,
Տկար, թույլ ու մերժված այն խեղճ Եբրայեցի՞ն,
Որ պաշտպանել իրեն անգամ անզոր եղավ:
Ու՞ր էր թուրը Դավթի, որ հաներ մեզ հորից,
Ու՞ր էր Զարկը նրա հուժկու բազկի,
Մեզ ազգովին այսպես տարան կառափնարան,
Ու մորթելուց առաջ վանկարկեցին «Ա՜-մին»:
Դարձանք գերի նորեն խաբեության մի նոր,
Հավատալով ինչ որ վերերկրային կյանքի,
Ու կռացանք այսպես դարե՜ր, դարե՜ր, դարե՜ր,
Մոռանալով ուժը Հայկյան հզոր բազկի:

Թե մոռացման խորքից ձայն տա, կանչի նորեն,
Ձայն տա Գենը արյան այս հանճարեղ ազգի,
Աստվածային հրաշք կկատարվի նորեն,
Ու կթնդա հուժկու, ձայնը Հայկյան բազկի …
… Հայկյան ոգին նորեն վերընձյուղվել Քո մեջ,
Կանչում է Քեզ, Ազգ իմ, կանչով արյան,
Թե անսաս Դու ձայնին խորախորհուրդ,վսեմ,
Ոգիդ կդառնա քեզ փրկության նոր Տապան …

Բելգիա, Հոկտեմբեր 2008 թ.

Svrtlana