Հուն. 11 (eMedia.am): Կյանքի խոսք աղանդի հերթական ադեպտի ետ-գլոսոլալիոն վիճակին կարելի է հետևել էստեղ (ֆ-բուք չունեցողներն էլ կարող են լսել, էջը բացում է առանց գրանցման):
9-րդ րոպեից սկսում է գլոսոլալել “աստվածաբանությունից” (դե երկու անգամ, որ բռբռացնում ես, հետո քո տեղակ սուրբհոգին է սկսում խոսել, ու դու տգետ լինելով հանդերձ իրավունք ես ունենում դատողություններ անել ցանկացած թեմայից, որը հասարակ մարդկանց մոտ պահանջում է տարիների պատրաստվածություն):
Ինչքան հասկացա իր հարուստ կենսագրականից, էս տղան “Վիտամին” ակումբից է, անումը՝ կիկոս Գարիկ:
Սկզբից մի քանի բառ “ոշմիդոգմա”-ի մասին
Ուրեմն, հարց են տալիս՝ ճի՞շտ ա, որ դու կյանքի խոսք աղանդից ես (երկրորդն էլ նույն հարցն է տալիս ու ավելացնում. “լսել եմ, որ դուք սուտ չեք ասում” – լօլ, ամեն մեկը մի ստի վարպետ է), ու այս տղան սկսում է գլոսոլալել.
“Ինչն ա ինձ կապում կյանքի խոսք եկեղեցու հետ: Նախ ասեմ, որ ես ոշմի դոգմա պրիզնատ չեմ գալիս: Ես քրիստոնյա տղա եմ…”
Ուզում եմ շեշտել տգիտության աստիճանը: Նախ, ինչ է դոգման: Դավանաբանություն: Էստեղ վիքիպեդիայի թեթև բացատրությունը: Օրինակ, քրիստոնեության մեջ դոգմա է, որ գոյություն ունի Սբ. Երրորդություն, Հայր և Որդի և Սուրբ Հոգի: Ու քրիստոնյան չի կարող դոգմաներ “պրիզնատ չգալ”: Կան բացարձակ ճշմարտություններ, որոնք ցանկացած քրիստոնյա, մկրտվելով, ընդունում և դավանում է:
Պարզ է, սա, ոՇմիդոգմա ասելով, ի նկատի ունի Հայ Առաքելական եկեղեցուն, եկեղեցու դավանաբանությունը: Բայց իրեն երևի իր աղանդակից “լավընգերները” չեն էլ ասել, որ իրենց աղանդը հայտարարում է, թե իբր ընդունում էՆիկիական հանգանակը, որը ուղղափառ ընդհանրական եկեղեցու դավանաբանությունն է՝ դոգման:
“Ես քրիստոնյա տղա եմ, որը հավատում ա Աստվածաշնչին”
Նախ, քրիստոնյա տղան պտի հավատա Քրիստոսին: Քրիստոս Աստծուն հավատալու փոխարեն Աստվածաշնչին հավատալու տարբերակում, “քրիստոնյատղեն” դառնում է կռապաշտ տղա, որ՛տև Աստծուն թողած հավատում է գրքին: Հետո, Աստվածաշունչը ո՞վ է գրել: Մարդիկ: Հիմա ու՞մ է հավատում “քրիստոնյատղեն”:
Անցնում ենք առաջ ու.
“Աստվածաշնչից դուրս ոշ մի բուկլետ…”
Թվում է, թե ակնարկում է Եհովայի վկաների բուկլետներին, դե իրենք՝ կյանքի խոսք “եկեղեցու” ադեպտները “ադալժենի” են անում համայն քրիստոնեությանը ու աղանդ են համարում Եհովայի վկաներին: Բայց շարունակությունն ավելի խորը բաներ է բացահայտում՝
“Աստվածաշնչից դուրս ոշմի բուկլետ, ոշմի սուրբ չգիտեմում գրվածքները իմ համար նշանակություն չունեն…”
Այ էստեղ հասնում ենք ճշմարտությանը: “Սուրբ չգիտեմում” ասելով վիտամին ակումբի կիկոսը Գարիկը իհարկե նկատի ունի եկեղեցու սուրբ հայրերին, ովքեր և հաստատել են բոլոր “ոշմիդոգմաները”, եկեղեցու սրբազան ավանդությունը, որը քրիստոնեական եկեղեցու անբաժանելի մասն է:
Բացի ընդհանրական եկեղեցու “սուրբ չգիտեմում”-երից՝ Սբ. Հովհան Ոսկեբերան, Բարսեղ Մեծ, Կյուրեղ Ալեքսանդրացի և քրիստոնյա աշխարհի այլ տիտաններ, այս կիկոսի Գարիկի ասածի մեջ են մտնում նաև մեր մեծ հայրեր-“չգիտեմով”-երը և իրենց գրվածքները՝ Սբ. Գրիգոր Լուսավորի՞չ ասեմ, Սբ. Մեսրոպ Մաշտոց ու Սահակ Պարթև՞, Սբ. Մովսես Խորենացի՞, Սբ. Ներսես Շնորհալի՞, Սբ. Գրիգոր Տաթևացի՞, թե՞ Սբ. Գրիգոր Նարեկացի՝ համաքրիստոնեական մասշտաբի սուրբ ու մտածող:
Ասենք, Ներսես Շնորհալու նման տիեզերական մեծությունը, որի մի “Հաւատով խոստովանիմը” իր մեջ ողջ քրիստոնեական դավանաբանությունն է պարփակում, կամ “Առաւոտ լուսոյ”-ն, որ աննկարագրելի խորն իմաստություն ունի, ունի նաև մեկնություն Մատթեոսի Ավետարանի:
Ու հիմա էս անհաջող “հումորիստը”, որ երեկ մեկ, էսօր երկու, արդեն կյանքի դասեր է տալիս շրջապատին, էս տգետ ջահելը իր տարիքային ու արժեքային փոքրության ցածրունքներից, մի քանի անգամ տրանսի սեանս ստանալուց հետո հանկարծ համարձակվում է բերանը բացել ու հերքել մեր ազգի ինքնության սյուները, հիմքերը: Էս գաճաճին թվում է, թե ինքն էդքան կա, որ “սուրբչգիտեմում” անվանի նաև իր նմանների էսօրվա գոյությունն իրենց հզորությամբ, սրբությամբ ու մեծությամբ կերտած էս ազգի մեծագույն հայրերին:
“Եթե մարդուն ասում ես՝ դու աղանդավոր ես, ոնց որ ասես՝ դու դեբի՞լ ես”:
Համաձայն չեմ, կյանքի խոսք աղանդում դեբիլներ չկան, կան շուստրիներ ու կան խաբված միամիտներ: Շուստրիները բնականաբար էս ամբողջ շովուբիզն են, որ շատ լավ գիտեն իրենց շահը: “Ինշնա ինձ կապում կյանքի խոսք եկեղեցուն: Կյանքի խոսքին ինձ կապում են իմ լավ ընկերները…”  Իհարկե, էդ “լավ ընկերներն” են, որ օգնում են ամեն անտաղանդի ու ապաշնորհի էսօր դառնալ “աստղ” ու իրենց արտադրած աղբով լցնել եթերը: Իսկ միամիտ խաբվածները նրանք են, ում խաբում-ասում են, թե արի մեր մոտ, մենք էլ ենք եկեղեցի, մեր եկեղեցու պես ենք:
Եւ ընդհանրացնելով՝
– Սույն ջահելույս տգիտության վառ օրինակ էր նաև սա. “Ես կարդում եմ գիտական գրքեր, ասենք հիմա կարդում եմ Էխնատոնի մասին, ով փորձել ա Եգիպտոսում ստեղծել (ուշադրություն!!) մոնոԱթեիզմ“: Հիմա ես ո՞նց հավատամ, որ էս տղան էդ գիրքը կարդում է, եթե մոնոթեիզմն ու աթեիզմը չի տարբերում իրարից: Հնարավո՞ր է, որ մարդ մի գիրք կարդա՝ առանց հասկանալու, թե ինչ է կարդում: Կարդա, կարդա, կարդա, վերջացնի ու այդպես էլ չհասկանա, որ մոնոաթեիզմ չի լինում այս աշխարքում:
– Շատ բնորոշ խոսակցական ոճ ունի՝ տգետ, նվազագույն բառապաշարով, խոսքի ընթացքում նույն բառերը հանդիպում են նույն նախադասության մեջ մի քանի անգամ՝ շարահյուսության, բառերի հերթականության փոփոխությամբ: Ենթադրում եմ, որ սա էլ նրանց մոտ ժառանգություն է գլոսոթերապիաների սեանսներից:
– Խոսքը չափից դուրս արագ է, որը, կրկին համարձակվում եմ ենթադրել, որ գլոսոլալիայի կողմնակի ազդեցությունն է, ալաբալաբաբաալալալա ու դրանից հետո միանգամից անցնում են հոդաբաշխ խոսքի, որը նրանց մոտ նման է հենց էդ աբալալաբալալա-ներին: (Այստեղ դրված հոլովակում կարող եք ունկնդրել Երևանում գործող կյանքի խոսք աղանդի ադեպտներից մեկի սուրբհոգուտվության հետևանքները)
– Ես կարծում եմ, որ ինտելեկտուալ հումորից չպետք է խոսի ինտելեկտով չծանրաբեռնված մարդը: Ավելորդ ինչի՞ ծանրաբեռնել էն, ինչ ծանրաբեռնված չի:
Կարծես թե էսքանը:
Հ.Գ. սրանք էին, չէ՞, որ ծաղրում էին հայ ավանդական ընտանիքը: что с них брать!
ատանկ

Աղբյուր: http://noni-no.livejournal.com/569927.html