Աստծո  պատվիրանների,  ուղղակի կամ ոչ ուղղակի խախտումը, դրանցից հեռանալը կամ դրանց կատարումից հրաժարվելը ծնում է Մեղքը: Մեղքը անհատի կամքի գործողության հետևանք է, որը հատուցման է տանում: Հայ Հոգևորականը պարտավոր է  խոստովանել այն մեղքերը, որոնք հիշում է  Հայ ժողովուրդը և թողություն հայցել իր կատարած  մեղքերի համար հայ ժողովրդից: Քանի դեռ Հայ Առաքելական Եկեղեցին (ՀԱԵ) չի ապաշխարել Հայ ժողովրդի առաջ, մենք կմնանք միշտ նույն կոտրած տաշտակի առջև: Հոգևորականին տրված է իշխանություն` կապել և արձակել: Այն, ինչ կկապվի և կարձակվի երկրի վրա, կապված և արձակված կլինի երկնքում: ՀԱԵ –ն պատմական մեղքեր ունի և ՀԱԵ-ի Բարձր Հոգևորականները պետք է  հոգեպես ազատվեն  պատմական մեղքից,  ամենն անիմաստ է դառնում , եթե խոստովանողն ՀԱԵ –ն անկեղծ զղջում չունենա: Մենք` իբրև աստվածապաշտ  ժողովուրդ, պարտավոր ենք պահպանել մեր ավանդույթները, կարգերն ու կանոնները, որոնք մեզ ավանդել են մեր Արարչական Հավատամքի հայրերը:  Ես  կոչ եմ անում պահպանել ավանդույթները, լինել ողջամիտ և  մեղադրել, բայց տալ հնարավորություն թողության համար :  Մենք չպետք է ընկնենք  նոր գաղափարների հետևից: Հայը ժողովուրդը  մեղք գործելով չէ ապրում այլ արարելով ,սակայն  հայհոյանքը և  բարոյականությունը մեկ ճշմարտություն են :
Զերծ մնանք մեղք գործելուց , մաքրվենք  հոգեպես իսկ մաքուր հոգին կտա մեզ մաքուր  մարմին:
Արամ Մկրտչյան, Germany