Սկիզբը`  ՄԱՍ-1-ում

-Ինչպես տեսանք, սիոնիստները ձգտում են համաշխարհային տիրապետության: Ի՞նչ կասեք այդ առթիվ:

-Չեմ կարծում, որ անդրկուլիսյան «Համաշխարհային կա-ռավարության» հիմնադիր ուժը սիոնիզմն է: Սիոնիզմի հիմնական նպատակը հրեաների պատմական հայրենիք Պաղեստին պետության վերականգնումն էր, որը հը- րեաները կորցրել են Մ. Թ. Iդ-ում: Սիոնիզմը, 1948թ. վերա-կանգնելով իր երկրի պետականությունը, այսօր տանում է ամբողջ երկրագնդով մեկ ցրված հրեական համայնքներին հովանավորողի դերը՝ պաշտպանելու համար նրանց միա-ձուլումից, հակասեմիտիզմից, ապահովելով նրանց առա- ջատար դերը մարդկության առաջընթացի մեջ: Հավատում եմ՝ կա՛, գոյություն ունի՛ համաշխարհային դավադրութ-յուն, որին մենք ճանաչում ենք իր պտուղներով, որի հիմ-նական նպատակն է զավթել երկրագունդը և ստրկացնել աշխարհի ժողովուրդներին, սակայն այն կրում է միջազ-գային բնույթ, և նրա հիմքում ընկած են տրանսազգային կորպորացիաները, որոնց գաղափարապաշտությունը կը-րում է յուրօրինակ արմատական բնույթ:
Ծանոթանալով մարդկության պատմությանը, տեղյակ լի-նելով աշխարհում կատարվող իրադարձություններին՝
333
մենք գիտակցում ենք, թե ինչի է ընդունակ այդ ուժը, որին մենք կարող ենք անվանել «Գերուժ», որը շարունակում է մնալ մարդկության մեծագույն չարիքը, նրա ընդդիմութ-յունը:

-Գտնում եմ, որ վերոնշյալ գերուժը հիմնադրված է հրեա-ների կողմից, այն ղեկավարվում է հրեաների կողմից, նրա գաղափարապաշտության հիմքը կազմում է Թալմուդը, և մեր պահանջատիրության խնդրի լուծման խոչընդոտը գտնվում է նրանց գրասենյակներում: Մենք պետք է այն բացահայտենք, մեր պահանջատիրության սլաքը ուղղենք հասցեատիրոջը, որպեսզի մեր պայքարը տա արդյունք:

-Ես Ձեզ հետ համամիտ եմ. Հայոց ցեղասպանության ճա-նաչման և պահանջատիրության խնդրի կարգավորման բանալին գտնվում է ԱՄՆ անվան տակ հանդես եկող գեր-ուժի կառավարող շրջանակներում: Սակայն գտնում եմ, որ հայ-հրեական հակասություն փորփրող միտքը գտնվում է մոլորման ճանապարհին, և նման շեշտադրումը զուրկ է տրամաբանությունից: Ինչ մնում է բացահայտմանը, նրա բնույթին և ձևերին, հակադրության վրա հենված անհա-վասար ու անհեռանկար ջանքը չի կարող լինել արդյունա-վետ, և նրանից ծնված կրքի բորբոքումը չի բխում մեր ազգի շահերից:

-Այսօր լարվածություն է նկատվում Հայաստանի մի շարք հասարակական քաղաքական կազմակերպությունների, նրանց թվում նաև «Հայ Արիական Միաբանություն» կազ-մակերպության և Հայաստանի հրեական համայնքի միջև: Ի՞նչ կասեք այդ առթիվ:

-Հայաստանի հրեական համայնքի դեմ ուղղված ցանկա-

334
ցած քայլ հարվածում է մեր ազգային շահերին:

-Բայց չէ՞ որ այդ համայնքը իրագործում է գլոբալիստների համաշխարհային տիրապետության ծրագիրը առանձին վերցրած երկրում:

-Հարկավոր է ստեղծել պետանվտանգության մարմիննե-րին կից հակագլոբալիստական ժամանակի պահանջները բավարարող հատուկ ապահովագրված կառույց, որը ներ-քին կարգով հսկողության տակ կվերցնի ցանկացած անօ-րեն գործողություն, օրինական իշխանության հանդեպ «ժո-ղովրդավարության» մուշտակի տակ թաքնված ցանկացած ոտնձգություն՝ ուղղված մեր երկրի կայունության դեմ:

-Այսօր աշխարհը տառապում է սիոնիստներից և հուդայա- մասոններից, որոնց ոտնձգության դեմ փլուզվում են կայս-րություններ: Չեմ կարծում, որ Հայաստանում որևէ մեխա-նիզմ ի վիճակի լինի երկար դիմակայել գլոբալ ուժին, որը հանդիսանում է երկու համաշխարհային պատերազմնե-րի, ինչպես նաև պանթուրքիզմի գաղափարի հեղինակը:

Ահա Ձեր ուշադրությանն եմ ներկայացնում ևս մեկ հոդված. Ովքե՞ր էին պանթուրքիզմի հեղինակները. Պատմագիտական բազում հետազոտություններ գալիս են անհերքելի
կերպով փաստելու, որ պանթուրանիզմի և պանթուրքիզմի քարոզչութ-յունը առաջին անգամ հղացողները եղել են հունգարացի, ավստրիացի, լեհ, ֆրանսիացի և գերմանացի հրեա-սիոնիստներ, որոնք այս վարդա-պետությունը հիմնադրող իրենց գործերը գրել են 19-րդ դարու վերջին քառորդի ընթացքում: Իսկ այս վարդապետության մասին գրած շատ փոքրաթիվ, թուրքացեղ հեղինակները գրել են հետևողաբար իրենց հրեա-սիոնիստ առաջնորդների, սկսած 20-րդ դարու առաջին քառորդի վեր-ջերից: Այսինքն, թուրքացեղ փոքրաթիվ քարոզիչները կես դարով ետ են
335
մնացել հրեա-սիոնիստ հիմնադիրներից: Այս մասին վավերական աղ-բյուրներ են Մեծ Բրիտանիայի հետախուզական սպասարկությունների գաղտնի տեղեկագրերը, որոնք աներկբայորեն հաստատում են, թե պան-թուրանիզմը և պանթուրքիզմը օտար, ոչ թուրքական հղացում է և հետա-պնդում է օտար, ոչ-թուրքական` ռազմավարական ու ծավալողա-կան նպատակներ: Ճանաչված պատմաբան Իլիոթ Կրինել Միիրս արդի Թուրքիային նվիրված իր երկասիրության մեջ մեջբերում է Մեծ Բրի-տանիայի Հետախուզական գրասենյակի` պանթուրանիզմի մասին գաղտնի տեղեկագրի հետևյալ հատվածը. «Իր ծագումով` պանթուրա-նիզմը ա) արհեստական է և բ) Եվրոպական օսմանցիներն այն չարտա-բերեցին պարսկական գրականությունից` իրենք իրենց համար… Այն իրենց ՏՐՎԱԾ Է Եվրոպայի կողմից. նրանք դարպասողները չէին, այլ` ԴԱՐՊԱՍՎՈՂՆԵՐԸ…»: Այսինքն` օսմանցի թուրքերը ո’չ հեղինակներն էին և ո’չ իսկ հարցը հետապնդողները, այլ` իբրև գործիք և միջոց օգտա-գործվողներ պարզապես: Պանթուրանիզմի հետապնդած ոչ-թուրքական նպատակների բացա-տրությունը տվել են անգլիացի ականավոր պատմաբաններ Կիրկվուտը և Թոյնբին իրենց «Թուրքիա» խորագրված ծավալուն երկասիրության մեջ, ուր շեշտվում է թուրանական քարոզչության հետապնդած հակառուսա-կան և հակախորհրդային ծավալողական նպատակը Արևմուտքի կողմից, քանի որ Թուրքիա առանձինն անզոր է նման ռազմավարություն կիրա-ռելու: Նրանք գրում են. «Թուրանական քարոզչության նշանակությունը մենք կարող ենք հասկանալ, եթե հիշելու լինենք, որ թուրքերեն խոսող մարդկանց ընդհանուր քանակի երկու երրորդը բնակվում է Ռուսաստանի սահմաններից ներս, և կարծեք թուրանական շարժման հետապնդած բուն նպատակը Ռուսաստանի տկարացումն է»: Հետևաբար, եզրակացնում ենք, որ թուրանականությունը «թուրք» ազ-գայնական մի շարժում չէր երբեք, այլ` հակառուսական ծավալողական մի ծրագրի քաղաքական հիմնավորումը, որին կարող է օգտագործել նման միտումներ որոճացող և շահագրգռված որևե մեծ ուժ կամ տերութ-յուն…: Պատմական փաստերը ցույց են տալիս, որ այդպիսի միտումներով առաջինը շահագրգռված են եղել համաշխարհային սիոնիզմի ֆինան-սիստները, որոնք հովանավորել են այս քարոզչությունը:
1873-1874 թվականներին Լոնդոնում լույս են տեսել հրեա-սիոնիստ Արմինիուս Վամպերիի գրքերը` «Բուխարա» և «Կենտրոնական Ասիա», որոնցում գովերգվում են թուրք ցեղի գերակայությունն ու… հի~ն փառքը: 1877թ. Լայպցիկում լույս է տեսել ավստրիացի հրեա-սիոնիստ Ֆրանց ֆոն Վերների գիրքը` Մուրադ էֆենդի կեղծանունով, ուր քարոզվում էր թուրք ցեղի վերածննդի անխուսափելիությունը և ուրվագծվում պանթու-
336
րանիզմի քաղաքական մեծ ծրագիրը… 1889թ. Փարիզում լույս է տեսել լեհ հրեա-սիոնիստ Կոնստանտի Բոռժեց-կու գիրքը` «Հին և արդի թուրքերը» խորագրով, Մուստաֆա Ջելալեդդին փաշա կեղծանունով, որտեղ թրքության համազգեստ հագած այս հրեա-սիոնիստը «հի~ն» թուրքերու առնականությունն ու ցեղային գերակայութ-յունը իդեականացնելով, ողբում է «արդի» թուրքերի քայքայումը, գրգռե-լով նրանց ցեղային փառասիրությունը և նրանց ցույց տալով առասպե-լական Թուրանի անծայրածիր կայսրությունը վերակագնելու ճամբան… 1896թ. դարձյալ Փարիզում լույս տեսավ ֆրանսիացի հրեա-սիոնիստ Լեոն Կահունի գիրքը` «Ասիայի պատմության ներածություն. Թուրքերն ու մոնղոլները իրենց ծագումից մինչև 1405 թվականը», որտեղ այս հրեա-սիոնիստը լորձնաշուրթն փառքն է հյուսում Ջենգիզ խանի և Լենկթեմու-րի, որոնք իբր կերտել են «թուրանական» հի~ն կայսրության փառքը, սա-կայն, իսլամն ընդունելուց հետո, նրանք քայքայվել են ու հետադիմել… Հստակ է, թե Լեոն Կահունի այս գործը բացարձակ աղերս չունի պատ-մագիտության հետ. դա շահագրգիռ մի պատմաշինարարություն է կամ մի առասպելապատում, որը բացառապես հետապնդում է Օսմանյան թուրքերի մոտ ռասայական զգացումներ արթնացնելու և դեպի Կենտրո-նական Ասիա, ընդհուպ մինչև Չինաստան ծավալողապաշտական ա-խորժակներ գրգռելու նպատակը… Հրեա-սիոնիստ այս ամբոխավարը նկատի չի առել նույնիսկ 17-18-րդ դարերի Օսմանյան թուրք ճանապար-հորդների կարծիքը Լենկթեմուրի մասին: Օրինակ` 17-րդ դարի Օսման-յան թուրք ճանապարհորդ Էվլիա Չելեբին իր ծանոթ «Ուղեգրության» մեջ Լենկթեմուրին ներկայացնում է որպես ՕՏԱՐ ԲՌՆԱԿԱԼ և դահիճ, որպես զզվելի խավարամիտ տիրակալ… Գերմանահպատակ հրեա-սիոնիստ Ալբերտ Կոհենն է սակայն ամենից վավերական և արտադրողական տեսաբան-քարոզիչը պանթուրքիզմի և պանթուրանիզմի քաղաքական-ծավալողական ծրագրի: Ալբերտ Կոհենը, Թեքին Ալփ կեղծանունով գրել է բազմաթիվ գրքեր գերմաներեն լեզվով, որոնք կարծեք հասցեագրվել էին ոչ միայն Օսմանյան թուրք գործիչներին ու մտավորականներին, այլև` գերման պետական մարդկանց, զինվորա-կանների և գործարարների, որոնց ցույց էր տալիս իմպերիալիստական հանգրվանին հասած Գերմանիայի` դեպի Արևելք տարածվելու քաղա-քական ծրագրի գաղափարախոսական հիմքը:
Այսպես, թուրքական Թե-քին Ալփ կեղծանունով ծպտված հրեա-սիոնիստ Ալբերտ Կոհենը գերմա-ներեն և թուրքերեն լեզուներով հրապարակեց ծրագրային գրքերի ամբողջ մի շարք, որոնցից այստեղ հիշատակում ենք
337
երեքին. 1.«Թուրքականություն և համաթուրքականություն», ուր տեսական հիմ- նավորումն է տալիս պանթուրքիզմի վարդապետության: 2.«Մտորումներ Մեծ Թուրքիայի բնույթի և ծրագրի շուրջ», ուր աշխարհա- կալական այս ծրագիրը բնութագրում է և սահմանում, զատորոշելով պանթուրանիզմը պանթուրքիզմից. 3. «Պատերազմից դեպի խաղաղություն անցման տնտեսության մասին» թուրքերեն ուսումնասիրությունը, որի հեռակա նպատակն է Առաջին աշխարհամարտից հետո Օսմանյան Թուրքիայի տնտեսությունը են-թարկել սիոնական կապիտալին, քանի որ նրանից արմատախիլ էին լի-նելու նախապատերազմյան հունական, հայկական և արաբական կա-պիտալները… Այստեղ հարկ է նշել, որ սիոնիստ Ջավիդի էր վստահված Թուրքիան սիո-նական կապիտալի տիրապետության (իմա` ֆինանսական կապիտա-լիզմի համաշխարհային օլիգարխիային, որ հիմնովին հրեա ֆինանսիստ-ների ձեռքում է գտնվում) ենթարկելու առաքելությունը, նախ որպես «Իթ-թիհադ վե Թերաքքի»-ի («Միասնություն և առաջադիմություն») ֆինան-սական պատասխանատու, և ապա որպես քեմալական Թուրքիայի ֆի-նանսների նախարար…
Պանթուրքիզմի վարդապետության հիմնադիր-քարոզիչ հրեա-սիոնիստ-ների շարքում չպետք է մոռանալ նաև Խալիդե Էդիբ անունով ծպտված հրեա գրագիտուհին, որ 1916թ. Վայմար քաղաքում հրատարակել է գեր-մաներեն լեզվով իր` մեծ աղմուկ հանած գիրքը` «Նոր Թուրան», և պատ-րաստվում էր մեծ դերակատարություն ունենալ հետպատերազմյան Թուրքիայում` քեմալական իշխանության օրոք: Նա դեռևս երիտթուրքե-րի իշխանության օրով Դամասկոսի աղջկանց դպրոցների քննիչի պաշ-տոնն էր վարում և պանթուրքիստական լայն քարոզչությամբ փորձում թուրքացնել արաբ նորահաս սերունդը, խափանելու համար արաբական անկախության քարոզչությունը: Նա հաջողացրել էր իր համար կորզել «Միլլեթ անասը» («Ազգի մայրը») տիտղոսը, կարծեք զուգակշռելու հա-մար Մուստաֆա Քեմալին հետագայում տրվելիք «Աթաթուրք» («Թուր-քերի հայր») տիտղոսը: Խալիդե Էդիբ և Ջավիդ, յուրաքանչյուրն իր ճամ-բով, տենդագին աշխատեցին համոզել Մուստաֆա Քեմալին, որպեսզի վերջինս հուշեր ամերիկյան զինվորական (Հարբորդի) պատվիրակութ-յան` իր պատրաստակամությունը ընդունելու ամերիկյան մանդատը Օսմանյան կայսրության ամբողջ մնացորդացի վրա … խանգարելու հա-
338
մար ամերիկյան մանդատը Հայաստանի համար… Նույն սիոնական կազմակերպությունն էր, որ ԱՄՆ Սենատում 1920թ. հունիսի 1-ի քվեար-կության ընթացքում վիժեցրեց ամերիկյան հոգատարության ծրագիրը Հայաստանի վրա: ԱՄՆ-ում իրենց առավել հզոր զգացող սիոնիստները ցանկանում էին ամերիկյան հովանավորության տակ առնել ամբողջ տարածաշրջանը, ուր պիտի կարողանային ազատ-համարձակ խաղալ… պանթուրքիզմի քարոզչության մեջ այս հրեա-սիոնիստ հսկաների կող-քին գաճաճներ են միան սիոնիստների թուրքացեղ սանիկները: Այս գա-ճաճների շարքից ամենից հեղինակավոր դեմքը հանդիսացավ Զիա Գյոքալփ անունով գրողը Դիարբեքիրից` իր «Թյուրքչյուլյուգյուն էսաս-լարը» («Թուրքականության հիմունքները») գրքով, հրատարակված 1923թ., Էնգյուրիում (Անկարա): Հստակ է ուրեմն, որ պանթուրքիզմի և պանթուրանիզմի հիմնադիրները բացառապես սիոնիստներն էին, որոնք այն հեղինակեցին և քարոզեցին ամբողջ կես դար (1873-1923), մինչև սկսեց կերպարանք ստանալ արդի կամ քեմալական Թուրքիան, և ապա միայն հրապարակ ելավ առաջին թուրք պանթուրքիստ տեսաբանը Զիա Գյոքալփ անունով, որ, իրակա-նության մեջ, աշակերտն էր հրեա-սիոնիստ հիմնադիր-քարոզիչների` Վամպերիի, Ֆրանց ֆոն Վերների, Բոռժեցկու, Կահունի, Կոհենի և Խալի-դե Էդիբի… Հետևաբար, սիոնիզմի և պանթուրքիզմի միջև կապը սոսկական առնչակ-ցություն չէ, այլ հոգեզավակի և ծնողի միջև էական հարաբերակցութ-յուն:

Ովքե՞ր էին երիտթուրք շարժման հեղինակները.

Մի պահ կարող է ենթադրվել, որ Երիտթուրքական շարժումը ինքնու-րույն թուրքական մի շարժում էր, որ յուրացրել էր Պանթուրքիզմի վար-դապետությունը միայն և թուրքացրել այն… Պատմական տվյալները ցույց են տալիս, որ երիտթուրքերի «Միասնութ-յուն և առաջադիմություն» («Իթթիհադ վե Թերաքքի») կոչվող կուսակ-ցությունը ևս սիոնական շարժումի ձեռնասունն էր` հիմնված, կազմա-կերպված, ֆինանսավորված և կողմնորոշված Մակեդոնիայի սիոնական-մասոնական օթյակների կողմից: Այստեղ ևս նրանց առնչակցությունը օր-գանական է, պորտալարային, ծննդական… Այսպես`
1492 թվականից Մակեդոնիայի Սելանիկ քաղաքում հաստատվել էր հրեական մի մեծաթիվ գաղթօջախ, կազմված Իսպանիայից արտաքսված
339
հրեաներից: Ժամանակի ընթացքում նրանք առերես ընդունել էին իսլամը, և չշփոթվելու համար թուրքերի հետ` կոչվում էին «դեոնմե»-ներ («դեոն-մե» թուրքերենում նշանակում է «շուռ տված» – վերահրատարակման խմբ.): Սելանիկում դեոնմեները կազմակերպվել էին մասոնական օթյակ-ներում, և վերջիններիս միջոցով կապված էին սիոնական համաշխար-հային շարժումի կենտրոնի հետ: Սելանիկի այս օթյակներն էին, որ հիմնադրեցին «Իթթիհադ վե Թերաքքի» կուսակցությունը պայքարելու համար սուլթան Աբդուլ Համիդ Բ-ի դեմ, քանի որ նա շարունակաբար մերժում էր գործարք կնքել սիոնական համաշխարհային շարժման հետ, ձեռնունայն վերադարձնելով սիոնական շարժման հիմնադիր Թեոդոր Հերցլի առաքած բոլոր բանագնացներն ու միջնորդները, որոնք փորձում էին կաշառել սուլթանին` նրանից կորզելու համար Պաղեստինը կամ այն հրեաներով վերաբնակեցնելու թույլտվություն ձեռք բերել: «Իթթիհատ վե Թերաքքի» կուսակցության հիմնադիր պարագլուխներն էին Էնվեր, Թալաաթ, Ջավիդ և Ջեմալ, որոնցից առաջին երեքը հրեա-սիոնիստներ էին և ղեկավարները Սելանիկի մասոնական կենտրոնական օթյակների: Անգլիացի ճանաչված պատմաբան Սիթոն-Վաթսոն 1917թ. հրատարա- կած իր «Ազգայնականության զարթոնքը Բալկաններում» գրքում գրում է, թե «Իթթիհադ վե Թերաքքին ո’չ թուրքական է, ո’չ էլ իսլամական» ու ավելացնում, որ այդ կազմակերպության բոլոր հիմնադիր ղեկավարները, առանց բացառության, հրեաներ են, և թե իթթիհադականները «ֆինանսա-վորվում են Սելանիկի հարուստ հրեաների, ինչպես նաև համաշխարհա-յին հրեական կապիտալի կողմից»: Անգլիացի աշխարհահռչակ պատմաբան Առնոլդ Թոյնբին, իր հերթին, հաստատում է. «Մակեդոնիայի Սելանիկ քաղաքի հրեությունը անբաժան մասն էր կազմում Իթթիհադ վե Թերաքքի կազմակերպության…»: Կոստանդնուպոլսում Մեծ Բրիտանիայի դեսպան Լոութըր իր երկրի ար-տաքին գործերի նախարարությանն առաքած բոլոր տեղեկագրերում «Իթթիհադի» մասին խոսում է որպես «հրեական կազմակերպության», իսկ երիտթուրքերի կառավարության մասին էլ որպես «հրեական կառա-վարության»… Հայտնի պատճառներով և հասկանալի գաղտնապահությամբ, թուրք պատմաբանները զգուշանում են «Իթթիհադի» հրեական պատկանելութ-յան անդրադառնալուց, սակայն չեն կարող ուրանալ «Իթթիհադի» մասո-նական պատկանելությունը: Թուրք ծանոթ ուսումնասիրող Շյուքրյու Հանիօղլու հաստատում է, թե Իթթիհադի գերագույն ղեկավարությունը` Ներքին ընդհանուր կենտրոնը (Dahili Merkezi Umumi) կազմված էր գերա-գույն մասոնական երկու օթյակներից:
340
Իսկ 1965թ. Ստամբուլում հրատարակված ու «Մասոնականությունը Թուրքիայում և աշխարհում» խորագիրը կրող գրքի 60-րդ էջում կարդում ենք. «Իրականում, Իթթիհադ վե Թերաքքի կուսակցությունը մասոնա-կան օթյակների մի նմանակն էր: Եթե հարցերին այս անկյունից նայենք, կգտնենք, որ մասոնները շատ մեծ դեր են ունեցել սուլթան Աբդուլ Համիդ Բ-ի գահընկեցության մեջ»: Նույնիսկ Քյազիմ Կարաբեքիր փաշան, որ մի մեծ աղվես էր, «Իթթիհադի» մասին իր հեղինակած գրքում ակամա խոստովանություններ ունի «Իթ-թիհադից» ներս հրեական և մասոնական ներկայության շուրջ… Իսկ Էլի Կեդուրիե «Միդըլ իսթըրն սթադիզ» (Middle Eastern Studies – Միջին-արևելյան ուսումնասիրություններ) հանդեսի 1971թ. առաջին համարում ունի մի երկար ուսումնասիրություն` «Երիտթուրքերը, մասոն-ները և հրեաները» խորագրով, որն ինքնին պերճախոս մի վկայությունն է ցարդ մեր կատարած հաստատումներին ի նպաստ: Դժբախտաբար, հայ պատմագրությունը «Իթթիհադ վե Թերաքքիի» իսկության մասին շատ ժլատ կամ հետամնաց վերաբերմունք ունեցած է մինչև օրս: Միակ աշխատասիրությունը, որ մասնակիորեն անդրադար-ձած է պանթուրքիզմի և մասնավորաբար երիտթուրքական կազմակեր-պության մեջ սիոնականության դերին, վաղամեռիկ խիզախ պատմաբան Ջոն Կիրակոսյանի «Երիտթուրքերը պատմության դատաստանի առաջ» երկհատոր աշխատասիրությունն է: Այստեղ նպատակ չունենք ծան-րանալու այս հետամնացության և խորհրդապահության եպերելի պատ-ճառների վրա. սակայն հարկ է մատնանշել այն իրականությունը, որ հայ մամուլի և հրատարակությունների դատապարտելի լռությունն է սիո-նական հակահայ դերակատարության մասին, որ քնացրել է մեր ժողո-վըրդին սիոնական վտանգի հանդեպ: Եվ մենք այսօր, այս բախտորոշ օրե-րում իսկ, ափսոսանքով ենք լսում անպատասխանատու ժխտումներ սիոնիզմի և պանթուրքիզմի ներկայացրած սպառնալիքների մասին` նույնիսկ պատասխանատու անձերի բերանից… Մինչդեռ համաշխար-հային պատմագրության մեջ հանդիպում ենք բազմատասնյակ հատոր-ների և բազմահարյուր ուսումնասիրությունների սիոնիզմի խլրդային դե-րակատարության մասին ոչ միայն պանթուրանականության վարդապե-տության, այլև երիտթուրքական կազմակերպության հիմնադրության փաստերում… Արաբ պատմագրությունը հարաբերաբար նվազ ժլատ է եղել այս ուղղութ-յամբ: Նույնիսկ թուրք պատմաբանները և քաղաքական հրապարակա-գիրները շեշտել են երիտթուրքերի օտարամուտ լինելու փաստը, սիոնա-կան պատկանելությունը: Նրանցից է Ջեվադ Ռիֆաթ Աթիլհանը, որ հեղինակն է մի շարք հատորների, որոնցից ուշագրավ է «Թյուրք օղլու, դուշմանընը թանը» («Թուրքի որդի, ճանաչիր թշնամուդ») հատորը:
341
Այսպիսով հստականում է, որ պանթուրքիզմը որպես տեսություն և որ-պես կազմակերպություն, հղացումն է և ձեռակերտը Սիոնիզմի… «Թուրքիան, սիոնիզմը, մասոնները եւ Հայոց ցեղասպանությունը» (Հայ Արիական Միաբանության հրատարակություն)

-Կարելի՞ է համարել, որ մարդկությունն այսօր տառա-պում է սիոնիստներից և հուդայա-մասոններից: Անշուշտ, ո՛չ: Մարդկությունը տառապում է այն օրից, երբ ծնվեց մեղքը մարդու մեջ և սկսեց գործել նրա դեմ: Սիոնիստը կամ հու-դայամասոնն այդ մեղքից զուրկ չէ: Հարց է ծագում. հրեա-ները կարո՞ղ են համարվել Եդեմից մինչև XIXդ. սկիզբը աշ-խարհում տեղի ունեցած իրադարձությունների, պատե-րազմական գործողությունների, կայսրությունների առա-ջացման և քայքայման հեղինակներ: Ո՛չ. Հրեաները համարվում են այդ մեղքից չարաչար տուժված աշխարհի ամենադաժան անցյալ ունեցող ազգերից մեկը, որոնց երկիրը՝ Պաղեստինը, կործանվել էր Մ. Թ. 70թ. Հռո-մեական կայսրության կողմից: Հարց է ծագում. հրեաները իրավունք ունեի՞ն վերականգ-նել իրենց պատմական հայրենքիը, թեկուզ և 19 դար հետո: Անպատճառ, այո՛: Եվ մեզ՝ հայերիս, չպետք է անհանգստացնի այն միտքը, թե սիոնի՞ստը Հիտլերի միջոցով փորձեց վերականգնել իր հայրենիքը, թե՞ Հիտլերը, խոստանալով նրան Պաղեստին, Անգլիային և ԱՄՆ-ին չեզոք դիրքում պահելու համար՝ փորձեց գրավել ողջ աշխարհը:
Մեր՝ հայերիս ուշադրությունը չպետք է շեղի նաև հրեա- կան ցեղասպանության քանակը: Մենք համոզված ենք, որ հրեական ցեղասպանությունը փաստ է, և որ զոհերի քա-
342
նակը կազմում է մոտ 6 միլիոն: Մեզ պետք է հետաքրքրի միայն մեկ հարց. Ինչո՞ւ որպես փաստ ճանաչվեց հրեական ցեղասպանութ-յունը, վերականգնվեց իրենց հայրենիքը, և ֆաշիստական Գերմանիան կանգնեց պատասխանատվության առջև, իսկ հայկական ցեղասպանությունը, որը կատարվել է ավելի շուտ, թեև ճանաչվել է մի շարք պետությունների կողմից, սակայն չի հասնում Թուրքիային՝ պատասխանատվութ-յան առջև կանգնեցնելու իր նպատակին: Պատասխանը միանշանակ պարզ է. հրեաները իրավունք ունեին ստիպելու աշխարհին, ներառյալ Գերմանիային, ճանաչելու ցեղասպանությունը՝ վերականգնելով իրենց պատմական հայրենիքը: Հարց է ծագում. իրավունք ունե՞ր սիոնիստը ստիպել Գեր-մանիային, որ նա ճանաչի հրեական ցեղասպանությունը: Այ՛ո, ուներ այդ իրավունքը: Եթե չունենար այդ իրավունքը, նա ստիպել չէր կարող:

-Չի՞ թվում Ձեզ արդյոք, որ այն միտքը, որ հրեաներն ընտրյալ են, ծնում է ազգայնամոլություն, որից էլ դեռ պա-տանի հասակից օգտվել է վարձագրված Հիտլերը: Լանցի, Շեներերի և մի շարք այլ աշխատություններից բացի, Հիտ-լերն ուսումնասիրել է նաև հուդայա-մասոնական աշխա-տությունները: Ներշնչված հովանավորի (գերմանա-հրեա-կան արիացի ծագումնաբանության) գաղափարախոսութ-յամբ, նա հերքում էր մարքսիզմը, դասական պայքարը, ինտերնացիոնալիզմը, համոզմունք հայտնելով, որ կոմու-նիզմը բոլոր ազգերի համար է, իսկ գերմանական նացիո-նալ-սոցիալիզմը միայն գերմանացիների:
Մտնելով սիոնիզմի կողմից ղեկավարվող բանվորական շարժման մեջ, նա իր կյանքը նվիրաբերեց այդ կազմակեր-պությանը, հրեաներից յուրացրեց արիացի լինելու միտքը,
343
և մենք տեսանք, թե այդ ամենն ինչպիսի վերջ ունեցավ: Իսկ ինչու՞ չարդարացնել ֆաշիստական Գերմանիայի հարձակումը Խորհրդային Միության վրա:

-Գերմանիան իրավունք ուներ հարձակվելու Խորհրդային Միության վրա: Եթե չունենար իրավունք, նա չէր հար-ձակվի: Այն ժամանակ նա իրեն համարում էր հզոր, իսկ աշխարհի իրավունքները, ցավոք սրտի, աշխարհի հզոր-ների ձեռքին է: Ինչ մնում է արդարացմանը՝ ցանկացած գործողություն, որն սպառնում է մարդկային կյանքին, իմ կողմից չի կարող ունենալ որևէ արդարացում:

-Ասում են՝ հզորներին չեն դատում, բայց մենք տեսանք, թե ինչպես Նյուրնբերգում դատվեց հիտլերյան հզոր գայլաոհ- մակը:

-Ա՛յո, ցավոք սրտի, աշխարհիկ օրենքներն աշխարհի հզոր-ներին չեն կարող դատել: Ինչ մնում է գայլաոհմակին, այն-տեղ դատվել են թույլերը պարտվածները: Թո՛ղ այսօր որևէ մեկը դատի ԱՄՆ-ին՝ մի շարք երկրների վզին փաթաթող իր «դեմոկրատիայի» համար: Այդ հզորներին կարող է դատել միմիայն ԱՄԵՆԱԶՈՐԸ:

-Ըստ Օ. Պլատոնովի, սիոնիստներն են ռուսական, ինչպես նաև մի շարք երկրների հեղափոխությունների, առաջին և երկրորդ համաշխարհային պատերազմների հեղինակնե-րը:
Չի՞ թվում արդյոք Ձեզ, որ մինչ մեզ նման միամիտ հայերն իրենց կյանքի գնով կփորձեն վերադարձնել իրենց հողերը, կհայտնաբերեն երկրագունդը մեկ բռունցքի մեջ, որտեղ այն բոլորը, ինչ կապված է ազգային հարստությունների հետ, չեն ունենա որևէ արժեք (հող, ջուր, հանքային հանա-
344
ծոներ, հավատք, մշակույթ, գիր, գրականություն, արվեստ, արհեստ և այլն):

-Հրեաները ունեն իրենց հավատքը, որտեղ նշված է, որ երկրագունդը խոստացած է իրենց: Ունենալ նման հա-վատք, թեկուզև այն ծնում է ռասայական գերակշռություն, բնական է. նման հավատքի հանդեպ մենք կարող ենք ցու-ցաբերել զգոնություն՝ ունենալով պաշտպանական մեխա-նիզմ, հասկանալով, որ դա երկրագնդի ժողովուրդներից մեկի ընտրությունն է, հավատք, որն ունի հազարամյակ-ների պատմություն: Մենք չենք կարող կտրել մարդուն ընտրությունից, ազատ մտածելու իրավունքից: Այնպես որ, հրեաների կողմից երկրագնդին տիրելու միտքը նորություն չէ, հրեաները չեն հրաժարվում այդ մտքից, և մենք կարող ենք այդ ամենին նայել հանգստության դիրքից: Նրանց կարծիքով աշխարհի ժողովուրդները չեն հասկանում, որ հրեաները Աստծո կող-մից ընտրյալ ժողովուրդ են, որոնց տրված է երկրագնդում կարգ ու կանոն հաստատելու իրավունքը, և դրան հակա-ճառելը այսօր երկրագնդում տիրող հակասական իրադար-ձությունների արդյունքն է: Դե ի՜նչ, պատկերը պարզ է. հրեաները չեն կարող հրաժար-վել իրենց տրված առաքելությունից, խաղաղ ճանապար-հով երկրագնդին տիրություն անելուց: Ինչպես տեսնում ենք այսօր երկրագնդի էկոլոգիական վիճակի մասին ավելի շատ մտահոգված են հիմնականում հրեաները, և դա ևս իր հերթին բնական է: Ինչ վերաբերում է երկրագնդին բռնի կերպով տիրելուն, գտնում եմ, որ գերուժի կառուցվածքներում չի բացառվում նաև արմատական հրեաների՝ սիոնիստների, մասոնների ինչպես նաև տարբեր ազգերի ներկայացուցիչների ներկա-յությունը:
345
Տարբեր լրատվական աղբյուրների համաձայն՝ միջազգա-յին ընդհատակյա գաղտնի այդ կառույցն ունի իր կանո- նադրությունը, արմատական օրենքները, որի կենտրոնա-կայանը գտնվում է ԱՄՆ-ում (Նյու Յորք, Վաշինգտոն), որը հանդես է գալիս ԱՄՆ-ի անունից, որը գլոբալիզմի հեղի-նակն է և կողմնակիցն աշխարհում միաբևեռ քաղաքակա-նության, ԱՄՆ-ի առաջատար դիրքի և նրա համաշխար-հային տիրապետության: Ինչ վերաբերում է սիոնիստների կողմից աշխարհը զավթե- լուն, վերականգնել պատմական հայրենիք Պաղեստին, դեռ չի նշանակում, որ սիոնիստներն ի վիճակի են տիրելու ողջ երկրագնդին: Մինչև սիոնիստների ծագումը եղել են ամբողջ աշխարհին տիրելու բազում փորձեր: Եղել են բա-զում կայսրություններ՝ սկսած Մ.Թ.Ա. Ասորիքից, Պարս-կաստանից, Ալեքսանդր Մակեդոնացու կայսրությունից մինչև Հռոմեական սրբազան կայսրություն, Արաբական խալիֆայություն, թաթար-մոնղոլներ, Ֆրանսիա (Նապոլե-ոն Բոնապարտ), ռուսական, գերմանական, անգլոամե-րիկյան տերություններ, որոնք հետապնդում էին միայն մեկ նպատակ՝ իրենց տիրապետությունը հաստատել աշխար-հի բոլոր ժողովուրդների վրա, և այդ տիրապետությունը դարձնել հավիտենական: Կարելի՞ է համարել, որ այդ կայսրությունների մեկը մյուսի հետևից փլուզվելու պատճառը սիոնիստներն են: Ինչպես տեսնում ենք, չի հաջողվել որևէ ազգի ներկայա- ցուցչի իր կամքը թելադրել աշխարհի մնացած ժողովուրդ- ներին:
Եթե արմատական հրեաներն իրենց համարում են Աստծո կողմից ընտրյալ ազգ և գտնում են, որ երկրագնդով մեկ տարածվելը Աստծո կամքով է, և նշան է այն բանի, որ աշ-խարհի ժողովուրդները պետք է հպատակվեն հրեական թագավորին, որին, որպես փրկչի իրենք անհամբեր սպա-
346
սում են, և եթե իրենք հաստատ են իրենց հավատի մեջ, այդ փաստը չպետք է պատճառ հանդիսանար դարեր շա-րունակ հրեա ժողովրդի հանդեպ տարվող դաժանութ- յուններին, կոտորածներին, երկրե-երկիր քշվող հալա-ծանքներին: Հրեաները իրավունք ունեն իրենց հավատքը ունենալու՝ թեկուզև խորը հակասական մնացած բոլոր դավանանք-ներին. նրանք իրավունք ունեն համախմբվելու մեկ գաղա-փարի շուրջ՝ նույնիսկ աշխարհին տիրանալու: Իսկ այդ ո՞վ ասաց, որ իրավունք չունեն: Իսկ ո՞ւմ ձեռքին է գտնվում այդ իրավունքը: Միգուցե, մենք՝ հայերս, և՞ս պատրաստվենք աշխարհի ղեկը վերցնելու մեր ձեռքը: Բայց մենք չենք ձգտում դրան, մենք ընտրեցինք մեկ ուրիշ ուղի՝ քրիստոնեական, որը խոստանում է մարդուն անմահ և անգին, ոչ նյութական գանձեր՝ ի համեմատ աշխարհիկ իշխանության:

-Անդրկուլիսյան համաշախարհային կառավարությունը՝ այսպես ասած գլոբալիզմը ներկայացնում է «Սիոնիզմ»-ը: Գտնում եմ որ մենք՝ հայերս, թույլ ենք՝ ի համեմատ հրեա-ների: Մնալով ամենքս մեր կարծիքին, ասացեք խնդրեմ ինչո՞վ են տարբերվում հայերը հրեաներից, ինչու՞մն է կայանում գաղտնիքը, որ հրեաները կարողանում են իրենց կամքը թելադրել աշխարհին և խոսել աշխարհի ժողովուրդների հետ ուժի դիրքից:

-Չեմ կարծում, որ գլոբալիզմի հեղինակը սիոնիզմն է. իսկ եթե իրոք այդպես է, ուրեմն մենք գործ ունենք հրեա ազգի փոքրամասնությունը կազմող սիոնիստների կամ նրա ար-մատական կողմի հետ:
347
Այնպես որ, եկե՛ք «իրերը նշենք իրենց անուններով»: Ինչ մնում է ուժեղին կամ թույլին՝ հաճախ հաղթում է ոչ թե կուշտ և մինչև ատամները զինված մարտիկը, այլ նա, ով ավելի է օժտված հաղթողի ոգով, ով ավելի դիմացկուն է և ճարպիկ: Մենք՝ հայերս, չենք պատրաստվում մարտահրավեր նետել որևե մեկին, սակայն գոյության ճանապարհին, ինչքան էլ փշոտ ու քարքարոտ լինի մեր ընտրած ուղին, մենք այս դաժան աշխարհում մեր նպատակին հասնելու համար պարտավոր ենք օժտվել հաղթողի ոգով, ցուցաբերել նպա-տակասլացություն, ճարպկություն, տոկունություն և ամե-նակարևորը՝ համբերություն՝ չմոռանալով, որ մեր կամքը պետք է համընկնի Ամենակարողի կամքի հետ: Ի վերջո, կյանքը վաղուց է ապացուցել, որ իրավիճակնե-րին հաճախ ուղղություն են տալիս ոչ թե մարդկային ու-ղեղները կամ նրանց կողմից առաջ քաշված ծրագրերը, այլ մարդու ուղեղին առայժմ անհայտ գաղտնիքները: Մենք պարզապես պարտավոր ենք տեղ հատկացնելու ան-սպասելիությանը: Իսկ ինչով են տարբերվում հայերը հրեաների՞ց. Տարբերությունն այն է, որ հրեաների ճնշող մեծամասնութ-յունը հուդայիզմի հավատքի ներկայացուցիչներ են, որոնք սպասում են իրենց փրկիչ-թագավորի հայտնվելուն, որի ժամանակ էլ նրա իշխանությունը պետք է տարածվի բոլոր ժողովուրդների վրա: Նրանք չընդունեցին Հիսուս Քրիստո-սի թագավորությունը, համարելով նրան սուտ մեսիա, և խաչեցին:
Հայերը, ի տարբերություն հրեաների, ընդունեցին Քրիստո-սի թագավորությունը, որը կրում է երկնային բնույթ, և սպասում են նրա վերադարձին, երբ կկործանվի չարը, և Աստծո թագավորությունն իր միածին որդու՝ Հիսուս Քրիս-տոսի գլխավորությամբ կտարածվի նաև երկրագնդում,
348
ինչպես երկնքում է: Քրիստոնյա հայերը չեն ձգտում համաշխարհային տիրա-պետության, հետևաբար, նրանք սահմանափակվում են իրենց ստեղծագործական աշխատանքով՝ վերածվելով տաղանդավոր արվեստագետների, արհեստավորների, գի-տության տարբեր բնագավառներում վերելքներ գրաված ժողովրդի, հենվելով քրիստոնեական հավատի վրա, որը քարոզում է բարություն, համերաշխություն, աստվածային համբերություն: Երկու ազգերն էլ չափազանց աշխատասեր են: Երկու ազգերն էլ ունեն դաժան անցյալ, երկու ազգերն էլ ցրված են երկրագնդով մեկ: Սակայն, ի տարբերություն հրեաների, հայերն իրենց հայրենիքից դուրս չեն ենթարկ-վել հալածանքների և ձեռք չեն բերել «հակա-» բառի հետ կապված որևիցե պիտակ, ինչպես, օրինակ, «հակաար-մենիզմ»: Ի հակառակ դրան, հրեաները 1263թ., այնուհետև վերջնականապես 1492թ. վտարվեցին Իսպանիայից, Ֆրան-սիայից, 1348թ. եվրոպական մի շարք երկրներից, 1648-1649թթ. մասսայական հրեական կոտորածներ տեղի ունե-ցան Ուկրաինայում, 1655-1656թթ.՝ Լեհաստանում, մինչ 1695թ. հրեաների մեծ մասն իրենց կյանքը փրկելու համար հասավ ԱՄՆ (Հարավային Կարոլինա): Ինչ վերաբերում է կամքը թելադրելուն, չեմ կարծում, որ աշխարհի ժողովուրդների հետ հրեաները խոսում են ուժի դիրքից:
-Ավելացնենք նաև, որ հայերի աշխատասիրությունն ուղղ-ված է դեպի ստեղծագործական աշխատանք, ամուր կապված է հողի հետ, և միտք չունի ուրիշի ունեցվածքին տիրելու, այն դեպքում, երբ հուդայա-հրեաների աշխատա-սիրությունը, հիմնականում կտրված լինելով հողից, հողա-գործությունից, շինարարությունից, կրելով առևտրի և մի
349
շարք այլ բնագավառներում միջնորդի դեր տանող բնույթ, ուղղված է հիմնականում հեշտ ճանապարհով շատին հասնելու, ուրիշինը յուրացնելու, հետևաբար, ուրիշի ունեցվածքին տիրելու, նրան իշխելու ագրեսիվ բնույթ, որն արդարացված է Թալմուդի օրենքներում՝ հաստատված հուդայա-հրեայի ուղեղում, որպես «ընտրյալ ազգի» ներ-կայացուցչի, որին վաղ թե ուշ կհպատակվեն գոյերը (ոչ հրեաները): Եվրոպական երկրներում հրեաների կոտորածները, հալա-ծանքները, նրանց մասսայական վտարումը կապված էր իրենց հակաքրիստոնեական հայացքների հետ, որոնք ոչ մի անգամ չեն թաքցրել իրենց ատելությունը ոչ միայն քրիստոնյաների, այլև մնացած ոչ հրեա ժողովուրդների հանդեպ: Հետևաբար, հրեաները հալածվել են իրենց ֆա-շիստական, նացիստական հայացքների պատճառով: Այն-պես որ, իրենց կողմից կրած հալածանքների պատճառը հրեաները պետք է փնտրեն առաջին հերթին հենց իրենց մեջ: Նրանք իրենց ֆիզիկական փրկությունը գտան ԱՄՆ-ում, որտեղ 1786թ. ստացան ամերիկացիների հետ հավա- սար իրավունքներ: Հայերը՝ բյուզանդական կայսրեր, հայերը՝ մի շարք եր-կըրների պետական բարձրաստիճան ներկայացուցիչներ, և երբ հայերը XIX դ. վերջապես գտան իրենց դաշնակցին՝ ի դեմս Ռուսաստանի, հրեաները 1824թ. մասսայական վտարման ենթարկվեցին Ռուսաստանից, 1840 թ.՝ Սիրիա-յից, 1881, 1890-1891 թթ.՝ Ռուսաստանից և այլն:
XIXդ. վերջին և XXդ. սկզբին, երբ հայերը խաղաղ ճանա-պարհով, այսպես կոչված եվրոպական քաղաքակիրթ եր-կըրների միջոցով, Օսմանյան կայսրության լծից փորձում էին ազատագրել իրենց երկրի արևմտյան մասը, որտեղ ապրում և ստեղծագործում էին 4-5 միլիոն հայեր, երբ փոր-ձում էին ստեղծել ազատ, անկախ և միացյալ Հայաստան,
350
հրեաները նոր-նոր փորձեր էին ձեռնարկում Պաղեստի-նում վերականգնել Մ.Թ. Iդ. կորցրած իրենց երկիրը: Համոզված լինելով, որ իրենք երբեք չեն կարող թաքցնել իրենց արհամարհանքը գոյերի հանդեպ, որ իրենք չեն կա-րող չսպասել իրենց մեսիայի հայտնվելուն, XIXդ. հրեա-ները՝ հալածանքներից փրկվելու և Պաղեստինում իրենց երկիրը վերականգնելու նպատակով, որոշեցին ստեղծել մի կազմակերպություն, որը, հենվելով Թալմուդի օրենքների վրա, պետք է նպատակին հասցներ նրա ծրագիրը: Այդ նորաստեղծ կազմակերպությունը XIX դ. ստեղծված սիոնիստական կազմակերպությունն էր, որը մշակեց հրեական համաշխարհային տիրապետության գաղտնի ծրագրեր: Նրանք համոզված էին, որ իրենց ծրագիրը կա-րող են իրագործել միայն ժողովրդավարության պայ-մաններում, հետևաբար, սկսեցին ստեղծել հեղափոխական գաղտնի կազմակերպություններ, որոնելով նրանց հովա-նավորելու, ահռելի գումարներ կորզելու ուղիներ: Հայտնվեցին հրեա բանկիրները, որոնք էլ պետք է ֆինան-սավորեին հեղափոխական սիոնիստական կենտրոնները: Առանձնապես այդ կենտրոնները տեղակայվեցին Ռու-սաստանում և սկսեցին ակտիվորեն լծվել հեղափոխական աշխատանքին: Ցավոք սրտի, այդ հեղափոխական շարժ-ման զոհը դարձան նաև հայերը, երբ հայկական մի շարք կազմակերպություններ հայտնեցին իրենց համերաշխութ-յունը Ռուսաստանի հեղափոխականներին (հուդայա- հրեաներին-սիոնիստներին, որոնց հեղափոխական գաղա-փարը համընկնում էր ազատ, անկախ և միացյալ Հայաս-տան կերտելու հայերի գաղափարին): Եվ արդյունքում 1903թ. ցարական կառավարության կողմից բռնագրավվեց հայկական եկեղեցու գույքը:
Ինչևիցե, ռուսական ցարը վերադարձրեց աշխատավոր հայ ժողովրդի գույքը, նոր ջարդեր կազմակերպելով սիո-
351
նիստների դեմ (1905-1906), այն սիոնիստների, որոնք, ըստ Պլատոնովի հրահրեցին ռուս-ճապոնական պատերազմը, որպեսզի անարխիայի և հեղափոխության ճանապարհով Ռուսաստանում անցնեն իշխանության գլուխ: Եվ այսպիսով, հայերը, Խաչատուր Աբովյանի խոսքերը մոռացած, հաշվի չառնելով իրենց աշխարհագրական ոչ բարենպաստ դիրքը, տրվեցին հրեական հեղափոխական սադրանքին՝ իրենց անկախությունը ձեռք բերելու համար: Այո’, ցարական կառավարությունն իրեն ենթակա ժողո-վուրդների հանդեպ վարում էր ազգային խտրական քա-ղաքականություն, սակայն նա միաժամանակ արտաքին ոտնձգություններից ապահովում էր այդ ժողովուրդների անվտանգությունը: Հայերը մի պահ մոռացան, թե դարեր շարունակ ինչպիսի ուղիներ էին փնտրում Ռուսաստանի օգնությամբ փրկվելու պարսիկների և թուրքերի բռնութ-յուններից ու նսեմություններից, նրանց թվաց, թե ազա-տության և անկախության պտուղը հասել է և սպասում է իր քաղվորին:
Շախմատի խաղատախտակին հակացարական տրամա-դրությունների խորացումն ինչքան էլ արդարացված, սա-կայն հայերի կողմից դա առաջին լուրջ զոհաբերությունն էր՝ ի օգուտ սիոնիստների, որոնց կողմից էլ ստեղծվել էր Ռուսաստանի սոցիալ-դեմոկրատական կուսակցությունը: Եվ չնայած հուդայա-հրեաները Ռուսաստանում ստացան հաջորդական ապտակը (սիոնիստական առաջին հեղա-փոխություն 1905 թ.), չնայած տեղի ունեցավ հրեական ջարդ, սակայն նրանք վերցրին ռևանշ և 1917թ. Ռուսաս-տանում իրականացրին հեղափոխության հաղթանակը՝ Լենինի գլխավորությամբ, որի շնորհիվ հայերը կորցրին իրենց պատմական հայրենիքի մեծ մասը: Սիոնիստները ոչ միայն 1909թ. ֆինանսավորեցին երիտթուրքերի «Միաս-նություն և առաջադիմություն» կուսակցությունը և տապա-
352
լեցին Աբդուլ Համիդի բռնապետական կարգերը՝ հույս ունենալով երիտթուրքերի միջոցով Պաղեստինում վերա-կանգնել հրեական ազգային օջախ՝ Օսմանյան կայսրութ-յան կազմում, այլև Գերմանիայի միջոցով տապալեցին ցա-րական կարգերը Ռուսաստանում, և հայերը կորցրին իրենց տարածքի մեծ մասը: Սիոնիզմը, ոգևորված իր կողմից ստեղծած մեխանիզմի աշխատանքի հաջողութ-յուններից, էլ ավելի ծավալեց իր տնտեսական հեգեմոնիան եվրոպական երկրների վրա: Նա իր ձեռքը վերցրեց ԱՄՆ-ի ներքին և արտաքին քաղաքականությունը և 1948թ. ստեղ-ծեց իր Իսրայել պետությունը (Խաիմ Վեցման՝ առաջին պրեզիդենտ, Դավիդ Բեն Գուրիոն՝ վարչապետ), հաղթա-նակով դուրս եկավ սառը պատերազմում և ներկայումս փորձում է իր «դեմոկրատական» հեգեմոնիան փաթաթել երկրագնդի վզին: Այսօր, հայկական պահանջատիրության խնդրի բանալին շարունակում է մնալ սիոնիստների զենքերից մեկը, որն օգտագործվում է որպես Թուրքիայի վրա ազդելու միջոց: Հետևաբար, ասացեք խնդրեմ, ինչո՞ւ մեր քաղաքական ուժերը չեն փորձում հստակություն մտցնել հայ-հրեական հարաբերությունների մեջ: Ինչո՞ւ հեշտությամբ զոհաբե-րում են իրենց շահերը նրանց խաղերին: Ի՞նչ են մտածում այդ ուղղությամբ հայկական քաղաքական ուժերը, ներառ-յալ Դաշնակցությունը:

-Խաղը շարունակվում է:

-Ի՞նչ կարող եք ասել սիոնիստական արձանագրություն-ների մասին:
-Անկախ նրանից, թե ո՛վ է հեղինակը այդ աշխատության,
353
նման «իմաստության» հանդեպ մենք կարող ենք ցուցա-բերել փիլիսոփայական մոտեցում, հասկանալով, որ հա-վատքի վրա հենված չարը չի կարող իրականացնել մարդ-կության վրա իր իշխանությունը հաստատող գաղափարա-խոսությունը:

-Ըստ Ձեզ՝ մենք պետք է փիլիսոփայական մոտեցում ցուցաբերենք Ջոն Քոլեմանի աշխատության հանդե՞պ:

ՇԱՐՈՒՆԱԿԵԼԻ