ԱՅԼԱՍԵՐՆԵ՞Ր, ԹԵ՞ ԱՅԼԱԶԳԻՆԵՐ

Այսօր Հայաստանում ըստ պաշտոնական տվյալների բնակվում են ավելի քան 97% հայեր: Եվ մենք հպարտանում ենք մեր այդ միատարրությամբ: Ամեն ինչ հրաշալի է թվում, որովհետև մեզ մեր հայրենիքում ղեկավարում են մեր ազգակիցները և մեր հոգսերն ու նպատակներն այդպիսով ընդհանուր են:

Գոնե պարզ բանականությունն այդպես է պահանջում մտածել…

Սակայն, իրականությունն այլ է ու շատ դաժան մեզ՝ մեր հայրենիքում ապրող հայերիս համար: Առնվազն վերջին 100 տարում, Հայաստանում ավելի հաճախ մեզ այլազգիներն են ղեկավարում (նաև° խառնածինները), և դա ոչ թե հզոր գերտերություններն են հատուկ ջանքեր թափում (նրանք այդ հանգամանքը օրինաչափորեն օգտագործում են ի շահ իրենց), այլ՝ մեզանում վաղուց իրենց ազգանվան մեջ «յան» վերջածանցը որդեգրած այլազգիներն են ներսից դավադրաբար կազմակերպում, իհարկե, դրսի համապատասխան ուժերի օժանդակությամբ:

Ակնհայտ փաստերը հիմնավորում են, որ սա ցնորամտություն չէ, սա հերքողներն են փորձում մեզ ցնորամիտ ներկայացնել, «շովինիստ, ռասիստ, ֆաշիստ» և այլ անվանումներով պիտակավորելով: Հին ու փորձված ձև է և անտեղյակ զանգվածի վրա մեծ ազդեցություն է գործում: Մենք հայ ազգայնականներ ենք (ոչ ազգայնամոլներ) ու մեզ համար ԱՐԱՐԻՉ ՏԻԵԶԵՐՔԻՑ հետո Հայաստանն ու Հայությունն են որ կան և մեզ ոչ մի պիտակ կամ դիմակավորված թշնամի չի կարող կանգնեցնել: Սա ի գիտություն:

Ներկայումս Հայաստանի բարձր ղեկավար շրջանակներում իրենց ազգերի ու երկրների շահերն են պաշտպանում «յան»-ի տակ թաքնված ռուսներ, հրեաներ, քրդեր եզդիներ, ասորիներ, արաբներ, պարսիկներ, հույներ, թուրքեր, վրացիներ, ադրբեջանցիներ և այլք: Խոսքը մեր պատմության ընթացքում կատարված հարկադիր այլասերումների, գենախեղումների մասին չէ, այլ՝ կազմակերպված նպատակային ազգափոխության: Հայտնի են նաև «կոլեկտիվ» հայափոխության դեպքեր, և ոչ միայն Հայաստանի տարածքում…

Սա դաժան հեքիաթ չէ, այլ՝ դառը և վտանգավոր իրականություն: Սա բացի քաղաքական խնդիր լինելուց, Հայության տվյալ զանգվածին գենետիկ շեղման, երկվության է ենթարկում առնվազն 1200-1300 տարի: Սույն խնդրին այստեղ իհարկե չենք անդրադառնա: Իսկ ահա, ուշադիր նայեք, թե ո°վ է հատկապես հաճույքով Հայաստանի տնտեսությունը քանդում և Հայությանը մասնատում, թշնամիների գովքն անում, ՀԱՅ Գենը, Լեզուն, Մշակույթը, Բարոյականությունն ու Էությունը խեղում, հայ ազգայնականությանը՝ (այդպիսով ազգի ու պետության ինքնապաշտպանությանն ու անվտանգությանը) դիմագրավում, և շատ շուտ կհասկանաք՝ ով ով է: Կմնա ճշտել նրա ոչ հեռու անցյալը, նախնիներին և ամեն ինչ ավելի քան պարզ կդառնա:

Այսպիսով, մենք այժմ ամբողջապես բացում ենք քաղաքական փակագծերը և ուղղակիորեն հայտարարում, որ Հայության ներկայիս երևացող թշնամու (թուրք ազերիների) կողքին մենք վաղուց ունենք չերևացող թշնամուն՝ ջհուդահրեությանը, որն էլ իր «սիոնիզմ»-ով (նաև՝ «մասոնիզմ»-ով) հովանավորում և նպատակամղում է «պանթուրքիզմ»-ը: Իսկ, որ վերջինս գործում է հատկապես Հայության դեմ, պարզից էլ պարզ է, չնայած ջհուդա-մասոնությունն էլ իր խնդիրներն ունի Հայաստանի ու Հայության հետ…

Մենք այժմ կներկայացնենք որոշ դրվագներ, ոչ հեռու անցյալում արծարծված, որը կրկին ու կրկին ստիպում է ահազանգել. ՍԹԱՓՎԻ°Ր ՀԱՅՈՒԹՅՈՒՆ, ԴԱ°Ս ԱՌ ՎԵՐՋԱՊԵՍ ՔՈ ՀԱՐՈՒՍՏ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆԻՑ…

Այս ներքոգրյալ կոչը, բաց նամակի ձևով հրատարակվել է ֆրանսիական «Le Mond» օրաթերթում, որը թարգմանվել է գրող և խմբագիր Անդրանիկ Արարատի կողմից, և տպագրվել է Դամասկոսի «Զարթոնք» օրաթերթում (1987թ., սեպտեմբեր 18):

ԲԱՑ ՆԱՄԱԿ ՀԱՅԵՐՈՒՆ

Մեր ապագան անել չէ: Մեր բոլոր ձգտումները, այսինքն մեր խորունկ ցանկութիւնը տեսնելու վերականգնուած արդարութիւն մը իր խարիսխներուն վրայ՝ անցեալի ճանաչումով եւ անկէ ուղղակի բխելիք հետեւանքներով՝ առասպել չեն:

Այս ուղղութեամբ ձեռնարկուած տարբեր գործունէութիւններ յաճախ վերջացած են ձախողութեամբ: Մնայուն, հաստատուն լուծումի մը մարմնաւորումին ակնկալութեան յոյսերը, առաւել կամ նուազ չափով վրիպած են:

Հրեայ ժողովուրդին ճակատագիրը չափով մը բաղդատելի է մերինին: Մօտ երկու հազար տարիէ ի վեր սփռուած, ան իր հողը վարագտաւ 1948-ին, եւ հետեւաբար իր ինքնութիւնը կրնայ արտայայտել ազատօրեն:

Հայե°ր, այսօր մեր դիմաց կը ներկայանայ ընտրանք մը. այն է՝ միանալ Իսրայելի°ն. և կամ զայն մերժե°լ:

Երկու լուծումներ կարելի են.

Կա°մ ճանչնալ հրեայ ժողովուրդին՝ իր վերահաստատուած եւ վերամիաւորուած ըլլալու իրաւունքը ու հետեւաբար՝ ընթանալ անոր ետեւէն. այդպիսով մեր ժողովուրդին համար ընտրած կ’ըլլանք վերականգնումի եւ միասնութեան ուղին:

Կա°մ կռնակ դարձնել Իսրայելին եւ ամէն կարգի այլ միջոցներով լուծումներ գտնել, ինչ որ պիտի նշանակէր առաւել կամ նուազ պայմանաժամով մահ մը ապահովել:

Եթե մենք հաւատքի ենք եկած, մենք, այն ազգը, որ առաջինը ընդունեցավ Աւետարանը, ատիկա հրեայ ժողովուրդին շնորհիւ է որ վերականգնումն ու միասնութիւնը հնարաւոր կրնան դառնալ, այն չափով որ մենք կ’ընդունինք հեղինակութեան այն առաջնակարգ դիրքը, զոր այդ ժողովուրդը վաստկած է մեր օրերուն:

Որպես առաջին քրիսնոնեայ ազգ, ի՞նչ ըրած ենք մենք մեզի վիճակուած պատասխանատւութենէն: Հատուցեցի՞նք այն պարտաւորութիւնն ու պատասխանատուութիւնները, զորս Աստուած մեզի պատուիրած էր: Ո°չ: Ընդհակառակը, մեր հայրերը մխրճուեցան սրբապղծութեան մեջ, լքելով Աւետարանի առաջին ճշմարտութիւնը եւ չգործադրելով ինչ որ Աստուած իրենցմէ կը պահանջէր: Փոխանակ հրեայ ժողովուրդին տալու այն ինչ որ իրեն իրաւունքն է այս օրերուս, մենք կը նախանձինք անոր:

Հրաժարինք մեր սրբապղծութենէն: Հրաժարինք մեր նախանձէն: Հրաժարինք մեր խարդախութենէն եւ մեր նիւթապաշտութենէն. որովհետեւ անոնք պատճառ կ’ըլլան որ մեր ժողովուրդը Աստուծոյ դատաստանին ենթարկուի: Չոտնակոխենք հրեայ ժողովուրդին արդար իրաւունքները: Ընդունինք անոր դիրքը: Մխիթարենք զայն եւ մենք պիտի մխիթարւինք: Ընթանա°նք անոր ետեւէն եւ մենք պիտի գտնենք կեանքի ուղին:

ՀՈՒՐ ընկերակցութեան անունով՝ Լոյիք Օհանեան

Այս և նմանատիպ կոչերի մասին Հայությանը մշտապես զգուշացրել են և սա էլ նորություն չէ, պարզապես սույն հոդվածում սա ենք արձանագրում, նշելով, որ կարող էր բերվել մեկ այլ օրինակ: Հետաքրքրական է նաև գաղտնի պահվող հետևյալ դեպքը, որը ձևակերպված է այսպես. «բարձրաստիճան զինուորական Հայու մը կողմէ գրուած զգայացու°նց նախատեսութիւն մը Սովետական Հայաստանի մասին», որի հիշատակումը կա դեռևս 1962 թվականին և այդ ժամանակ (դրանից առաջ էլ) նույնպես խոսվել է նման կոչերի լույս աշխարհ գալու և դավադիր հակահայկական քայլերի մասին:

Ինչ է ասում «միջազգային դեմք դարձած՝ հեղինակավոր այդ Հայը», որն անդամ է եղել «միջազգային գաղտնի կազմակերպութեան», «ավելի քան 50 տարի եղած է մասոնական, նաև՝ սիոնական, և տարիներով գործակցած է այդ կազմակերպութեան հետ (հետագային՝ դարձած է հակասիոնիստ)», «40 տարիներ գործօն մեկ անդամը եղած է՝ Անգլիական Գաղտնի Սպասարկութեան, ու նաեւ ֆրանսիական երկրորդ Գրասենյակէն ներս: Կարեւոր տեղ և դեր ստանձնած է երկուքին մեջ ալ՝ իբրեւ բժշկապետ եւ որպես քաղաքական գործիչ: Իսկ համաշխարհային Ա. պատերազմի տարիներուն (1914-1918 թթ.) արդէն գնդապետ էր, որպիսին էլ ճանչցուած էր օտար շրջանակներու մեջ»: Մինչև մահկանացուն կնքելը (1972թ. աշունը՝ 93 տարեկանում մահացավ անհայտ թունավորումից, երբ սկսեց զբաղվել ազգային հարցերով), այդ խորհրդավոր Հայը հաճախ էր նամակներ ստանում Փարիզից, Լոնդոնից և Վաշինգտոնից՝ «գնդապետ Քեշիշյան Բեյ» մակդիրով:

Ահա, թե ինչ է ասում տասնյակ տարիների հարուստ փորձառությամբ այդ Հայը, որը փափագում էր, որ «մեր կարճատես ղեկավարներն ու կուսակցական գործիչները օտար գործակալութեանց հավատարիմ գործակատարները չդառնան», որոնք հաճախ Հայ Դատի լուծման ճանապարհին խճճվում են տարաբնույթ որոգայթների մեջ, որից այլևս չեն կարողանում դուրս գալ, և … »:

«Մեր կուսակցական ղեկավարները քաղաքական հեռատեսութիւն չե°ն ունեցած անցեալին, եւ չունին այսօ°ր իսկ: Չեն կրցած ճանչնալ Հայութեան թշնամին: Տարուած են անձնական շահերէն: Իրենց աթո°ռը պահելու, իրենց դի°րքը ամրացնելու մասին կը մտածեն: Դիվանագիտութեան եւ քաղաքական հեռատեսութեան պակասը թե° արտասահմանի մեջ, եւ թե° Հայաստանի մեջ: Հո°ն ալ, Հայաստանի մեջ ալ նո°յնն է պատկերը: Անտարբեր են. կը քնանա°ն: Այսօր հազարաւոր հրեայ մանուկներ Հայաստանի դպրոցներու մեջ հայերէն կը սորվին: Ասո°նք ասո՞նք … ապագայ Հայութեան լրտեսնե°րը պիտի ըլլան: Հայաստանի ներքին թշնամիները խռովարարնե°ր պիտի ըլլան ներսէն: Հայաստանի կառավարութեան պատասխանատու մարդիկը գիտե՞ն ասիկա: Չե°մ կարծեր: Քունի մեջ են: Կը քնանա°ն. մինչդեռ մեր թշնամին արթու°ն է միշտ, եւ գործի° վրայ է …»:

«Կա°յ հրէական ծրագիր մը, որ պիտի իրականանա°յ: Եւ կամ, աւելի ճիշդը՝ պիտի հետապնդուի անոր իրագործումը, ամէ°ն գնով: Թէեւ կրնայ հանդիպիլ արգելքներու եւ դժուարութիւներու: Ես մոտե°ն տեղեակ եմ անոր: Կ’ուզէի զգուշացնել Դաշնակցական կարգ մը ղեկավարները, որոնց քայլերուն եւ գործունէութեան հետեւող մը եղած եմ, սա անցնող 30- 40 տարիներուն: Կ’ուզէի զգուշացնել զանոնք կրակի հետ խաղալէ : Չէի կրնար վստահիլ սակայն, ո°եւէ մէկուն անկեղծութեան: Կրնայի մատնուիլ: Ուստի մնացած եմ լու~ռ, եւ զու°սպ …»:

«Օր մը, կրնամ ես մահանալ յանկարծ: Եւ կրնան իմ յուշերս ալ անհետանալ: Բայց կ’ուզեմ որ կարեւոր այդ Գաղտնիքը փոխանցուի՝ կուսակցական պատասխանատու քանի մը ղեկավարներուն: Թերեւս անոնցմէ մէ°կը, կամ միւ°սը սթափի զգաստանա°յ, եւ սթափեցնէ իր ընկերները:

Ըսի թէ՝ կա°յ հրէական ծրագիր մը, որ յղացուած է 1930-ական թուականներուն: Ատեն մը անտեսուեցաւ այս ծրագիրը: 1947-ին կրկին արծարծուեցաւ եւ այս անգամ հետապնդուեցաւ անոր գործադրութիւնը: Այս ծրագրին համաձայն, համաթրքական ո°յժ մը պիտի ստեղծուի Մերձաւոր Արեւելքի սահմաններուն մեջ՝ Թուրքիոյ եւ Ատրպէյճանի միացումով, եւ Իրանի (Պարսկաստանի) գործակցութեամբ. հակադրուելու համար արաբական հսկայ աշխարհին, սանձելու համար արաբական շարժումը դէպի Իսրայել: Փանթուրանիզմի ծրագի°րն է, որ պիտի իրագործուի: Կը սպասուի դէպքերու զարգացումին: Եւ հեռու չէ այն օրը, որ պիտի գործադրուի այս ծրագիրը: Բայց անոր իրագործման ճամբուն վրայ մեծ արգելք մըն է Հայաստանի գոյութիւնը: Խա°ղ մը պիտի խաղցուի իր գլխուն Հայութեա°ն գլխուն, որպես զի մէջտեղէն վերցնեն զինքը …:

Մօտ ապագային Ռուսիոյ մէջ պիտի պատահին քաղաքական վերիվայրումներ, պիտի կատարուին հիմնական փոփոխութիւններ: Պետական սիսթեմը պիտի փոխուի եւ նոր մարդիկ պիտի գան մէջտեղ: Հայաստանի մէջ ալ պիտի կատարուին այդ փոփոխութիւնները, եւ նոր դէմքեր մանաւանդ երիտասարդութի°ւնը անկախութիւն պիտի պահանջեն: Եւ պիտի առաջարկեն անջատուի°լ Ռուսիայէն, ազա~տ եւ անկա°խ պետութիւն դառնալու համար:

Ընդդիմացողներ պիտի ըլլան անշուշտ, աւելի տարեց մարդիկ եւ պետական պատասխանատու անձեր, որոնք թոյլ պիտի չտա°ն, որ Հայերը Ռուսիաէն անջատուին: Անկախութիւն պահանջողներուն ձայնը երթալով պիտի զօրանա°յ: Եւ դուրսէն արտասահմանէն կարգ մը պետութիւններ պիտի օգնեն՝ գաղտնաբար:

Հայերը իրար պիտի իյնան, եւ բաւական արիւ~ն պիտի հոսի… Բայց վերջապէս, անկախութեան կողմնակիցները պիտի յաջողին երկրին ղեկը ձեռքն առնել եւ անջատուիլ Ռուսիայէն: Պիտի դառնան ազա~տ եւ անկա°խ պետութիւն: Բայց այս Անկախութիւնը, իրենց վե°րջը պիտի բերէ: Անկախ Հայաստան հողային հարց պիտի ունենայ Ատրպեյճանի եւ Թուրքիոյ հետ: Ատրպեյճան եւ Թուրքիա միասնաբար պիտի խեղդեն Հայաստանը…

Ահա°, այսպէ°ս պիտի վերջանայ Հայաստանի եւ Հայութեան հարցը, եւ պատմութեան պիտի անցնի այլեւս, վերջնականապես …»:

«Սակայն, որքան էլ մեզի պարտադրուա°ծ ըլլայ ենթարկուիլ մութ անկիւններէն եկած հրահանգներուն, որոնք կործանարար են մեր Ազգին եւ Հայրենիքին համար, բայց մեր Հավաքակա°ն Ընդդիմութիւնը կրնա°յ ունենալ իր բարերար դերը, եւ տալ արդիւ°նքը… Դուրսէն պիտի գրգռեն մեզ, որ ռուսերուն դե°մ ելլենք: Պետք չէ խաբուինք, եւ իյնանք թակարդը: Մեր պետական եւ կուսակցական ղեկավարները պէտք է շատ խոհեմ եւ զգուշաւոր ըլլան, չտարուելու համար դուրսէն եկած ամէն հրահանգներուն, որոնք կրնան աղետաբեր ըլլալ մեր ազգին համար:

Այս դաւը նիւթուած է յատկապէս՝ Մեծ Եղեռնէն վերապրո°ղ Հայերուն դեմ, զանոնք ալ բնաջնջելու նպատակով. որպէս զի դադրին պոռալէ եւ հրապարակը աղմկելէ՝ Հայկական Դատին անունով: Եւ որպէս զի Թուրքիոյ ազդեցութեան գօտին աւելի ծաւալի եւ զօրանայ՝ Մերձաւոր Արեւելքի երկիրներու մէջ…»:

Ահա այսպես, սերնդե սերունդ, փոխադարձ անվստահությամբ պարուրված չենք ասում ԲԱՑԱՐՁԱԿ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ միմյանց, որը վերածվում է «ջայլամի քաղաքականության», և ստացվում է բոլորը մեր մասին ամեն ինչ գիտեն, նաև՝ մեր առավելություններն ու թերությունները, բացի մեզանից:

Համայն Հայությունը այս մասին պետք է իմանա և համակարգված ընդդիմանա, որովհետև այսպես են կանխվում զանգվածային օրհասները, ԱԶԳԻ գլխին կախված մահացու վտանգները: Չմոռանանք, որ 2000թ. մարտի 30-ին Անգլիայի Լորդերի Պալատի անդամ, բարոնուհի Քերոլայն Քոքսը Հայ Ժողովրդին ուղղած իր ԲԱՑ ՆԱՄԱԿՈՒՄ նույնպես զգուշացրեց ծրագրավորված երկրորդ ցեղասպանության մասին: Եվ, ահա, այն ընթացքի մեջ է:

Իսկ գիտակցու՞մ ենք արդյոք մենք սա: Մեր անկախ պետականության առաջին իսկ օրից դրսի և ներսի թշնամիները մեզ պարտադրում են թուրքասիրական և հակառուսական արտաքին քաղաքականություն, որը հրեաց փեսա (և այլ նման փեսաների) «ՀՀ վարչապետ Սիմոն Վրացյանի՝ 1920-էն ի վեր հետապնդած երազն է… Թուրքերուն հետ եղբայրացած՝ հակա ռուս Հայաստանը…»: Ահա նաև, վերջին ժամանակներս Ռուսաստանում հակահայկական տրամադրությունների պատճառահետևանքային կապը, որը ռուսները դեռևս չեն գիտակցում…

Իհարկե, ամեն ինչ դեռ կորած չէ, թեև սակավաթիվ, բայց ունենք արդար, զգոն և իմաստուն ղեկավարներ, սակայն, նրանց ձայները խլացվում են, նրանց գործելու ասպարեզ չի տրվում, նրանց ոչնչացնում են, ուստի գերագույն ճիգերի գնով, ազգովի պիտի կարողանանք զանազանել ճշմարիտը կեղծից՝ ապազգային ու հակահայ պատնեշը փլուզելու համար:

Ուրեմն յուրաքանչյուր Զտարյուն Հայ պետական այր, քաղաքական ու ազգային գործիչ պարտավոր է բացահայտորեն խոսել ԱԶԳԻ հետ, կանգնել ԱԶԳԻ կողքին՝ թշնամուն դեմ հանդիման` ՀայԱրիական Ասպետի կեցվածքով, թիկունքից հարվածողներին և օտարների կողմից ամեն կերպ իշխանական վերնախավում պահվող, պոռոտախոս կեղծ ազգասերներին զանազանելու, վնասազերծելու համար:

Դե ինչ, հուդազուններին և նրանց մանկլավիկներին մի լավ հոխորտալու նոր թեմա տվեցինք: Մեզ անվարան, ամենամեղմ բնորոշմամբ կպիտակավորեն որպես հակասեմիտներ: Թքա°ծ: Մեր ԱԶԳԻ ու ՀԱՅՐԵՆԻՔԻ բարօրությունը, միասնությունն ու հզորությունը մեզ համար ավելի արժեքավոր են, քան տականքների ու մորթապաշտների լուսնա–սեմա–անապատային վայրահաչոցները:

ՄԵՆՔ ՀԱՂԹԵ°Լ ԵՆՔ ԱՄԵՆԱԶՈՐ ԺԱՄԱՆԱԿԻՆ, ՄԵՆՔ ԱՆՄԱ°Հ ԱԶԳ ԵՆՔ ԵՎ ՀԱՅԻ ԱՌԱՔԵԼՈՒԹՅՈՒՆԸ ՏԻԵԶԵՐՔՈՒՄ ԱՆԿԱՍԵԼԻ° Է:

Եվ վերջաբանի փոխարեն ասենք, որ հայ ազգայնականը երբեկ չի գործում որպես ՀԱԿԱ որևէ մեկի կամ ինչ որ բանի: Նա ապրում է ՀԱՆՈՒՆ Հայի ու Հայաստանի և ՀԱՅ է՝ առանց մակդիրի (համայնավար, դաշնակցական, քրիստոնյա, արևմտամետ, հակաթուրք, հրեա չսիրող և այլն): ՀԱԿԱ–յով գործում են նրանք, ովքեր դեմ են Հայության ու Հայաստանի շահերին, ովքեր ապրում են դավադրություններով ու նենգություններով, այլերի սեփականության և ունեցվածքի հաշվին՝ տզրուկի պես սնվելով:

Մենք պարզապես ապրում ենք մեր Ազգի ու Պետության հոգսերով և առաքելությամբ, ավանդական ազգային ու առաքինի համամարդկային արժեքներով, Տիեզերական Արարչադիր Օրենքներին համապատասխան էությամբ ու կացութաձևով…

«ՀԱՅ ԱՐԻԱԿԱՆ ՄԻԱԲԱՆՈՒԹՅՈՒՆ»՝

սեպտեմբեր 2002