***
Փոքրուց հայրս ինձ «Թագուհիս» էր անվանում…
Ես ժպտում էի….կարմրում….հպարտանում…
Եվ ջանում էի նման մնալ էդ կերպարին…
Լինել բարձր՝ արժանանալ հորս «գահին»…

Այսօր էլի հայրս շոյում գլուխս մեղմ,
Գրկում է ինձ, սեղմում կրծքին, ջերմ փայփայում,
«Իմ Թագուհի» է անվանում, ձայնը դողում…
Շրջվում է հետ՝ թաց աչքերը՝ անփույթ . պահո՜ւմ…

***
Ո՞վ էր իմանում տառապանքը լուռ…
Ու կարոտը խուլ՝ դողդոջ մարմնի…
Երբ աչքի հիմքում ծովեր էին հորդում…
Իսկ շուրթը փափագ՝ օրհնություն ժպտում…

Աղոթք է ծնկած սառած հայացքում…
Տագնապ ու վախ կա՝ մոռացվա՜ծ հնից…
…Լոկ ճամփան… անեզր ու անպարագիծ
Ասես կանչում է ու վանում նորից…

Ո՞վ է իմանում զովը խենթ հոգու…
Որը ողջ կյանքում ապրել էր հանուն…
Ու հիմա հիշել մաշված անձը իր՝
Մոռացման ծոցում գլուխ չէր հանում…