ՄԵԼԱՆՅԱ ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ

***
Հոգիս կարոտ,
Հոգիս թախծոտ,
Ամեն գիշեր
Տխուր է,
Ձայնս կտրած`
Թափառ ,մոլոր,
Տխուր, տրտում
Քայլում եմ…
Սերս փնտրում
Ու չեմ գտնում,
Արի՛, յա՜ր ջան ,
Խնդրո՜ւմ եմ…
Ձա՛յն տուր սրտիդ,
Ոտքի՛ կանգնիր
Ու դեմ վազիր
Իմ սիրուն,
Թող փաթաթվի
Ու գուրգուրի`
Գիրկը առնի
Իր սիրուն..
Դատարկ գիրկը`
Խենթությունով,
Սիրո կանչով
Պարուրի…
Հույսո՛վ, լույսո՛վ
Սիրո ճամփեն
Թո՛ղ իր յարին
Հասցնի…

***
Մի՛ լռիր, սե՜ր իմ,
Ասա՛ ինչ որ կա սրտիդ թրթիռի
Ամեն մի զարկում,
Խոսի՛ր բարձրաձայն ու շատ համոզիչ,
Որ ձայնդ մնա իմ հիշողության
Ամեն անկյունում…
Մի՛ լռիր, սե՜ր իմ,
Խոսի՛ր աչքերով, եթե չես գտնի բառեր տեղակի,
Խոսի՛ր ձեռքերով` սրտիցդ բխած գորովանքներով…
Մի՛ լռիր, սե՜ր իմ,
Կօգնեմ, որ խոսես,
Կուզե՞ս ես կասեմ`
Ես սիրում եմ քեզ … դու շարունակիր,
Թեկուզ շշնջա դու իմ ականջին`
Իմ սե՜ր…իմ միա՜կ…իմ անմեղությո՜ւն…
Ու ես կհալվեմ քո աչքի առաջ,
Կդառնամ լավա, հալած սառույցի խոշոր մի կտոր,
Կհոսեմ որպես ժայռերից բխող գետակ սառնորակ,
Միայն թե խոսի՜ր, մի՛ լռիր, սե՜ր իմ,
Միայն թե ասա «սիրո՜ւմ եմ, սե՜ր իմ»:

***
Մի՛ ամաչիր, ի՛նձ մոտեցիր,
Ձեռքս բռնիր, այնպե՜ս նայիր,
Որ աչքերս ակամայից
Քո աչքերին հյուրընկալեն,
Որ ձեռքերս՝ անդամահատ, քեզ ենթարկվեն,
Որ հայացքս բացի քեզնից ուրիշ մեկին էլ չտեսնի…
Անէանամ ու ծվարեմ հոգուդ խորքում,
Քո ձեռքերը իմը դառնան ու ինձ գրկեն,
Որ քո գրկում զգամ մանուկ ու լուռ լացեմ…
Դու գուրգուրես ու նրբությամբ
Արցունքներս դու չորացնես քո ձեռքերով …
Ու կլռեմ `
Արցունքներիս տակից միայն
Հեզ ժպտալով…
Ձեռքս բռնի՛ր ,այնպես արա,
Որ չկորե՜մ … չմոլորվե՜մ… չկործանվե՜մ,
Միայն ապրեմ, շիտակ քայլեմ,
Քեզնով ապրեմ ու քե՛զ սիրեմ անմնացորդ…