ՆԱԻՐԱ ՍԻՄՈՆՅԱՆ

**

ԲՈԴԼԵՐՅԱՆ

Հրով սնիր արյունը իմ –
Սիրո տենդում ընդերք, ավյուն,
Ոչ մարմարյա, այլ մսե կին –
Երկունքների ցավերն ինձնում:

Շուրթը շուրթին, արբունքն հոգում,
Տիեզերածին եռքը իմ մեջ,
Այրումների ծուխ ու ժայթքում
Պարող հրի վարքով անշեջ:

Թրծիր, կավը իմ ամրանա,
Որ խմորեմ հող ու երկինք,
Գարո՛ւն լինեմ զմրուխտագահ
Սերմերի եռք, կենաց ալիք:

Կրակներիս լեզվին կապեմ
Լույս վեր հանող հույզի պատրույգ,
Նորեն աշխարհն այս արարեմ
Իգական բորբ ցասմամբ հանդուգն:

**

ՄԵԼԱՆԽՈԼԻԿ ԵՐԵԿՈ

Ինձ այլևս չի ճանաչում
Այս երկինքը աստղերով լի,
Հիմա ուրիշ երգ է առնում
Քամին իր պաղ շրթունքներին:

Ինչ տխուր են շշուկներն այս․
անպիրկ դող են մկանների,
Թևեր չունեն երկնասլաց՝
Հուրը գրկեն հոգով խենթի:

Հիմա իմ այս երգի վրա
Ոռնոց կիջնի մի անտեր շան,
Տխուր է և երգը նրա
Հանգույն ծանած մեր ինքնության․․․

**

Երբ քո արցունքը էլ ինձ համար չէ,
Արյանդ հոսքը մեղմ է, անալիք,
Վերադարձն, ասա՛, ինչի՞ համար է,
Ո՞ւմ է պետք կուրծքը՝ անդող, սառնասիրտ:

Երբ կարոտներից թեժ, իրարամեժ,
Հույզը չհորդեց խառնած թերթ, քնար,
Երբ իմ անունը շուրթդ զուսպ պահեց՝
Բախտին չնետած առարկումի քար:

… Հույզերիս ճիչը ես մունջ թմրեցրի,
Երբ գալարվում էր տենդը իմ ներսում,
Ժամերն օրհնությամբ լուռ զմռսեցի,
Որ կյա՜նք շոշափեմ քո պաղ շուրթերում…

ՆԱԻՐԱ ՍԻՄՈՆՅԱՆ
**