ԳԱՅԱՆԵ ՄԿՐՏՉՅԱՆ

* *

Ոչ երազ է, ոչ իրական,
Դեռ անճանաչ, ուրիշ գույն է.
Հալածում է ու հմայում
Անմատույցի քաղցր թույնը:

Թանկը երբեք հեշտ չի տրվում.
Խեցու մեջ է մարգարիտը,
Կարգազանցին զգույշ դատիր,
Գուցե նա է ճշմարիտը:
Ինչ եղել է, պիտի լիներ`
Կամ պարգև էր, կամ էլ պատիժ,
Ով ձգտում է առավելի,
Սահմանները պիտի հատի:

Թե հեռանաս ու վերանաս
Պատրանքածին խինդ ու լացից,
Տիեզերքը սիրահոժար
Իր գաղտնիքը քեզ կբացի:

Գանգատվելուց առաջ հիշիր`
Որտեղ վարդը, այնտեղ փուշը:
Թող կենսակիր սերը լինի
Այրումներիդ ուղենիշը:

* *

Աստղ չեմ ուզում` իջեցնես վերից,
Ինձ բեր առավոտ` տա՜ք, նարնջաբույր,
Որ աչքերիս մեջ հիրիկներ բացվեն,
Ու շուրթս տենչա արևոտ համբույր:

Ժպիտիս խաղով հպվեմ կարոտիդ,
Դատարկ ծնկներիդ հառաչը լսեմ,
Այնպես հագենամ քո շռայլ սիրուց,
Որ մնա աստղ երկնքից ուզեմ:

* *

Քարերը սուզվում են
կուլ տված բառերի պես,
ու ծովի վրա
կիսաժպիտներ են փայլփլում
ձկների տեսքով:

Որքա՜ն գայթակղիչ են
փրփրաբաշ ալիքները,
բայց ես հո տեսել եմ`
ծածանվող վարագույրը
մենության մեջ է վայելում
իր փեշի պարը…

ԳԱՅԱՆԵ ՄԿՐՏՉՅԱՆ

**