ԼՈՒՍԻՆ ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

**
Անարդուկ
Մաշված ու հին գրքի պես
Բուրում են օրերս պատանի,
Ք՜իչ է անցել,բայց դե. տե՜ս
Փռված են այն մյուս ծայրում
Հիշողության պարանի.
Ճերմակ սավանների լվացքի պես
Կապո՜ւյտ,լողակվա՜ծ,
Գուցե չորացած, այնքա՜ն,
Որ արդուկել չի՜ լինի.
Պետք էլ չէ, անշո՜ւշտ.
Բա ո՞ւր թաքցնեմ
Լուսուստվերներն օրերիս,
Խենթություններն իմ անկուշտ,
Եվ անձրևներն այտերիս.
Ո՞ւր,թե ոչ սպիտակ ծալքերում:
Ու դժվար է,անպատճառ,
Տեսնել,որ ‘փռածդ’ չորացե՜լ է,
Բայց պարանը` հոգեառ,
Ոչ գալիս է դեպի քեզ,
Ոչ գնում է… պարզապե՜ս
Պարում է քամու հետ
Ու մերթ-մերթ
Ծալքերն է բացում
Եվ արևին հրամցնում
Գույները ծանոթ,
Բույրերը ծանոթ
Ու… հայելիները`
Ինք-նա-կերտ-ման:

Լուսին Մանուկյան

**

Կավից

Ձյուն եկավ:
Ու էլի՜,էլի՜,էլի՜.
Շաղախվե՜ց,դարձավ կավ.
Տրորվե՜ց,ճզմվե՜ց.
Արևն ելավ,
Առվակը վազեց՝
Ցեխո՜տ,մթամա՜ծ.
Ճե՜փ-ճերմակ էր
Ո՞ւ…ի՞նչ մնաց:
Ու էլի՜,էլի՜,էլի.՜
(առանց իրեն էլ արևը շողաց):

Բոլորի սկիզբը ձյունե,
Մեջտեղը` կա՜վ,
Իսկ վերջն առ-վակ,
Որ սնում է մթնոլորտը
Նո՜ր ձյունով:

Լուսին Մանուկյան

**