ԳՐԻՇ ԴԱՎԹՅԱՆ

ԳԻՆԵՁՈՆ

Սիրտս որպես սիրո սկիհ, սերս մեջը հիր գինի,
Բարձրացնում եմ լի գավաթս իմ ժողովուրդ հայրենի:

Նավասարդի նվիրական ավանդներով սրբեղեն
Ես խմում եմ քո կենացը մաղթանքներով հրեղեն:

Ավերաբեր ի՛նչ ամպ ու զամպ քո ճակատին բախվեցին
Դու տոկացիր հանց դյուցազուն թուր-կեծակի սասունցին,

Որ մեկնեցիր ձեռքդ հզոր ու խավարի ընդմիջից
Պինդ բռնեցիր արեգակը,
Խիլ խլեցիր արեգակը,
Շանթ շորթեցիր արեգակը հաղթանակով սխրալից:

Ու պիտ գամես արեգակը Արարատի գագաթին,
Նոր կյանքի նոր ոգով զեղուն քո արևը հրային:

Սիրտս անկեզ, վառ մորենի, սերս ճյուղին անհանգ բոց,
Ես խմում եմ սուրբ կենացդ իմ ժողովուրդ, իմ հայոց:

**

ԳՐԻՇ ԴԱՎԹՅԱՆ

ՀԱՅՈՑ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ

Երկիր իմ, սեր ու գգվանք,
Հայրենիք Հայկյան․
Հայկազնյան վսեմ սխրանք,
Արտաշես, Տիգրան։

Երկիր իմ, Վահագնյան բոց,
Լույս Նազովրեցու․
Մաշտոցյան գիր ու դպրոց,
Վեպ Խորենացու։

Երկիր իմ, մշակույթի
Ոսկեդար ոստան․
Հավատո հանգանակի
Զոհ Կարմիր Վարդան։

Երկիր իմ, հորդաների
Պատվար ու կոխան․
Մերթ հլու, մերթ ըմբոստի
Լեռնակոփ ծխան։

Երկիր իմ, ողբի օրոր,
Լլկված կույս ու ահ,
Եղեռնված, նկուն, անզոր,
Կոտորած ու մահ․․․

Երկիր իմ, լափող կրակ,
Հայդուկ ու հերոս,
Ռազմի երգ, մոսին ու արկ,
Ճիգով արնահոս․․․

Երկիր իմ, Մայիսի Այգ,
Ծփանք եռագույն,
Կարմիր ու կապույտ երանգ,
Բոց նարնջագուն։

Երկիր իմ, գժտված ու խենթ,
Թյուրիմացություն․
Դավադիր եղբոր վես տենդ,
Չար մոլեգնություն․․․

Երկիր իմ, փակված այգի,
Վարդերով բոսոր,
Մրճի կոփ, փայլ Մանգաղի,
Ու աստղ կարմարավոր։

Երկիր իմ, աշխարհակոծ
Երկրաշարժ, ավար,
Մոլորված գաղթ բազմահոծ,
Դատարկվող ամբար։

Երկիր իմ, շղթան բեկած,
Բայց շվար կրկին․
Արդարեվ, վերագտած
Եռագույն ու հիմն։

Երկիր իմ, նոր կյանքի հույս,
Երգ հաղթանակի․
Հայաստան, գագաթ ու լույս,
Հանգրվան փառքի։

ԳՐԻՇ ԴԱՎԹՅԱՆ

**