ՀԱԼԷՊԸ ԵՐԷԿ ԵՒ ԱՅՍՕՐ

ՔՐԻՍՏԻՆԱ ՏԷՐ ՍՏԵՓԱՆԵԱՆ

Հալէպը երէկ եւ այսօր Գարնան գեղեցիկ օրերուն էր, երբ Սուրիոյ նահանգներուն վրայ պտտող սարսափելի մրրիկը պատեց նաեւ Հալէպը: Հրաբուխի մը նման իր կրակն ու իր բոցը տարածեց: Ուստի, մեր ժողովուրդին կեանքը խոշոր գալարումներով այլայլեց կսկծալիօրէն :Ճակատագրակա՞ն է ամէն փորձանք ու ամէն աղէտ: Ճակատագի՞ր կը կոչուի, երբ բազմաթիւ հայեր գնդակահարուելով կը նահատակուին անակնկալօրէն: Իսկապէ՞ս անխուսափելի է ճակատագիրը ,իսկապէ՞ս մեր քայլերը մեզմէ զատ որոշող ուժ մը կայ:

Ի զո’ւր են բոլոր հարցումներն ու դժգոհութիւնները ,երբ իմ երազային Հալէպ քաղաքս չեն վերադարձներ: Իմ հրաշագե՜ղ քաղաքս նշանաւոր իր բարեկիրթ ու ազնիւ ժողովուրդով ,երջանկութեան ու խաղաղութեան խորհրդանիշ՝ որ ներկայիս,այս տաժանելի օրերուն տառապանքի մղձաւանջ մը կ’ապրի :

Մութ են թաղերը, մութ են տուները, գուցէ նաեւ՝մտքերն ու հոգիները: Բոլոր փողոցները լեցուած են ուտելիքի եւ փայտի վաճառականներով, կը չարչարուին մարդիկ ,գտնելու համար հացը ,խմելիք ջուրը ու ապահով վայր: Թախծոտ են դէմքերը, անձայն ու անմռունչ են երեկոյեան փողոցները: Կը փախին մարդիկ ռումբերէն, զէնքերէն եւ կործանիչ օդանաւերէն :Կը գլտորին՝ ճամբան իրենց վազած ընթացքին կ’իյնան ծերերը ոմանք կը հիւանդանան ու կը գոցուին խանութները: Շատեր, տուն է տուն կը փոխադրուին ու օրն ի բուն Կը սպասեն դողահար դէմքով վերջը այս քաօսին: Փաստօրէն մթնշաղի անուրջ մը կ’ապրինք, կ’ապրինք այս կեանքը, այս գժտութիւնը գիտնալով հարդերձ թէ ասի մերը չէ ու կը թուի թէ մերը՝ անդառնալի է: Նոյնպէս ,անհամ կը թուին բոլոր ուտելիքները, մեր կոկորդներուն մէջ սառած է անանուն կսկիծ մը, որ հետզհետէ կը բարձրանայ ու կը խանգարէ մեզ՝ թողելով կիսաբաց պատուհանի մը առջեւ սպասելու առաւօտը, որ գայ ու պարգեւէ մեզ արդարութեան ու խաղաղութեան լոյսը:

Քանդուած շէնքերն ու վնասուած ստացուածքները կ’ենթարկեն մեզ յուսահատութեան եւ նոյնիսկ լալու: Ի մտի ունենանք նաեւ, որ այս բոլորով հանդերձ, մեր մէջ արմատացած է պայքարելու զգացումը, անդրադարձանք ելեկտրականութեան ու ջուրին արժէքին: Թող կարգ մը մարդիկ եղածը պատրուակեն ու կոչեն «Յեղափոխութիւն» կամ «Ազատութիւն», բայց մենք գիտենք թէ իրենց կատարածը մարդասպանութենէն ու ոճրագործութենէն զատ ոչինչ է:

Արդարեւ,արդարութեան ու իրաւունքին ձայնը պիտի չլռէ ու պիտի փակուին բոլոր հաշիւները: Թող շարունակեն ձայները, թող սարսռան ծարերը, բայց ես կը հաւատամ թէ մենք որպէս հայ ժողովուրդ, պիտի տոկանք, պայքարինք ու պիտի լեցնենք կրկին փողոցները ժպիտներով ու խաղաղութեամբ: Պիտի երգենք միասնաբար ուրախութեան ու յաղթանակի երգը, խանդավառօրէն պիտի բաբախեն մեր սրտերը, պիտի վերակառուցենք ամբողջ երկիրը, վերստին պիտի հիմնենք բոլոր շէնքերը: Ունայն պիտի մնան բոլոր փորձերը, որոնք կ’ակնկալեն յափշտակել մարդոցմէ խաղաղութիւնն ու արդարութիւնը:
Յարատեւ պիտի շարունակենք Սուրիոյ Հանրապետութեան կողքին կենալ, խորապէս հաւատալով որ սեւ ամպերը պիտի փարատին եւ մեր երիտասարդները զոհողութեամբ մինչեւ իրենց արեան վերջին կաթիլները պիտի դիմադրեն ու պաշտպանեն Սուրիոյ խաղաղութիւնը:

ՄԱՀՈՒԱՆ ՍԱՐՍԱՓԵԼԻՈՒԹԻՒՆԸ …

ՔՐԻՍՏԻՆԱ ՏԷՐ ՍՏԵՓԱՆԵԱՆ

Չէի գիտեր մահուան այսքան սարսափելի ըլլալը,
Այսքան անխիղճ, այսքան դաւադիր ըլլալը,
Երբ մահուան պատճառով այնտեղ, մութին մէջ կարծր
Երկաթը կը դողդղայ`
Իմ սիրտս վախէն չդողա՞յ:

Չէ՛, ալ չի կրնար ծովը գալ մազերս շոյել ու դադրեցնել
Դողահար սիրտս`ալիքներէն.
Խանգարուած հոգիս`մղձաւանջէն .
Աստուա՛ծ իմ, ինչպէ՞ս քեզի հաւատամ,
Երբ անդին անմեղը կ’ուլայ անդադար՝
Մեղաւորին պատճառով անարդար .
Ահա՛, տե՛ս , չեմ կրնար նայիլ քեզ,
Ամչկոտ աչքերս լուռ
Կը դառնան հեռուն շա՜տ հեռուն,
Ուր միայն կան ահռելի մահն ու երկար քուն…

Տե՛ս, կը տապալիմ ոտքիդ տակ
Ու կը թափին գլխուս վրայ հուր ու կայծակ.
Ես չէի գիտեր մահուան այսքան սարսափելի,
այսքան անխիղճ, այսքան դաւադիր ըլլալը: